Ryanair moet onverwacht (?) een tussenlanding maken op Minsk, terwijl men zo goed als op de eindbestemming was. Er zou een bom aan boord zijn, maar het was slechts een persoonlijke vijand van de enige dictator die Europa nog kent: Aleksandr Loekasjenko. Wat horen we vandaag nog over die actie van Wit-Rusland? Als altijd, we rollen van de ene verbazing in de andere verbijstering, de moderne hypes volgen elkaar binnen minuten op. Velen proberen het hijgend allemaal te blijven “volgen”, sommigen worden er depressief van of raken – bewust, of zelfs zonder dat ze het zelf in de gaten hebben – uitgeput. Weer anderen sluiten zich er juist voor af – bewust, of ook hier zelfs zonder dat ze het zelf in de gaten hebben. Maar als je enkel de patronen leert doorzien, dan weet je ruim voldoende. Dan hoef je ook niks te volgen, maar dan zie je het aankomen. Je weet wat er, en dát het gebeurt. Op de een of andere manier zorgt dat juist voor rust, contemplatie.
Het Grote Genie in deze affaire is natuurlijk Vladimir Poetin. Daar hoef je geen hogere wiskunde voor te hebben gestudeerd. Een helemaal niet zo vreselijk intelligente, maar wel creatieve set-up om Wit-Rusland niet alleen letterlijk, maar vooral figuurlijk heel dicht bij Rusland te houden. We weten allemaal hoe dat in Oekraïne is verlopen. Hoe toepasselijk, want zeven jaar geleden. Het werd wel weer tijd. De praatprogramma’s puilden uit van duiders en kenners, toen. Inmiddels is er niets gebeurd, of het moet zijn dat de situatie van annexatie door de tijd alleen al min of meer is geformaliseerd. Niks aan de hand. Poetin heeft zijn Krim terug. Zo simpel kan het zijn, echt.
Wit-Rusland gaat naar de hoogste bieder, en Poetin heeft ervoor gezorgd dat door al het ach en wee-geroep vanuit het westen, Loekasjenko rechtstreeks en volledig in zijn armen wordt gedreven. Voor de rest gebeurt er (weer) niks, maar het is genoeg. Een betrekkelijk eenvoudige, strategische actie vanuit het Kremlin. Poetin scoort opnieuw. Er is niemand in het westen die hem kan verdedigen.
Dat zijn enkele voetbalbegrippen, die mij als vanzelf van Minsk naar Barcelona voeren. Hoe gênant is het voor Ronald Koeman om met zijn tasje en zijn zaakwaarnemer op Camp Nou te worden ontboden? De man heeft nota bene nog een contract voor komend seizoen. Maar dat zegt in deze wereld natuurlijk helemaal niks. En dat Koeman niet succesvol zou worden bij Barça, dat heb ik hier op 8 september van het vorige jaar al geschreven:
Koeman gaat het niet maken bij Barcelona. Heeft als trainer/coach bij geen enkele club echt geëxcelleerd, terwijl hij toch een goede vakman is. Zie Oranje. Maar onvoldoende beest voor de echte top.
En dan heeft de nieuwe, oude Grote Man van Barcelona, Joan Laporta een beetje tijd nodig. Het vertrouwen is hiermee natuurlijk voor altijd geschonden. Komt niet meer goed, ook al zou Ronald mogen blijven. Regelmatig gaat het hier over macht, als absurde drijfveer voor menselijk handelen. Meer dan eens tot de dood er op volgt. Dat zijn de patronen. Laporta is niet tevreden, terecht. Hij wil, en moet wat laten zien. Immers, ik ben de Grote Man. Daarmee vergeleken zijn honderden miljoenen schuld eensklaps peanuts. Om het zo maar eens te formuleren: gaat helemaal nergens over. Ik denk dus dat Koeman door Laporta wordt ingeruild. Misschien nu al, en anders zeker gaandeweg komend seizoen.
Hoe toevallig dat Antonio Conte geen trek meer heeft in Inter Milan. Die heeft misschien zijn oog wel laten vallen op de Primera División, waar niet alleen Real Madrid lonkt, maar nu dus ook Barcelona. Als Laporta goed gekeken heeft naar hoe ze dat bij het waan-zinnig succesvolle Bayern München doen, en daar zie ik hem wel voor aan, dan haalt hij Conte. Dat is wél een beest, juist alleen maar geschikt voor de absolute top. Misschien wel de beste trainer van het moment. Bij Bayern is het al langer strategisch beleid om niet alleen jezelf te versterken, maar vooral je belangrijkste, directe tegenstander te verzwakken. Als je dus de beste mensen bij de concurrent weghaalt naar je eigen organisatie, doe je het dubbel goed. Je wordt er zelf beter van, en bij je tegenstander vloeit het bloed: 2-0.
Ik zou als Laporta Real Conte niet gunnen. Dus haal ik hem zelf binnen. Spijtig voor die aardige Koeman, maar hij had het kunnen weten. Als trainer/coach is Barcelona te groot voor hem. Zoals ooit zijn eigen stopwoordje: “Zeer zeker”. Troost voor de korte termijn is, dat hij alle tijd heeft om aan te schuiven bij een EK-voetbaltafel. Lekker lullen. Maar niet over strategie, want daar komen de meeste stervelingen niet aan toe.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 
Een reactie op “LEKKER LULLEN OVER STRATEGIE”