Het was puur toeval. Dit keer wel. Moest vaart minderen voor een stoplicht, en in mijn rechterooghoek flitste iets van Sun Studio voorbij. De aankondiging van een show of zoiets, vastgemaakt aan een lantaarnpaal. Dat logo staat voor altijd op mijn harde schijf. Ik heb veel met Sun Records, ‘where rock ‘n’ roll was born’. Dus dat vergat ik niet, en eenmaal thuis heb ik eens even gegoogeld wat er aan de hand was. Wel, over een paar dagen trad er in Rotterdam een officiële tribute band op in het oude Luxor. Daarvoor moet je dus in Rotterdam zijn, dacht ik. Maar toen ik naar de uitgebreide speellijst keek, zag ik – inderdaad, tot mijn stomme verbazing – dat ze vanavond nog zouden optreden in De Schalm, Veldhoven dus. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Maar ik vind De Schalm toch minder appealing dan Luxor. Ik koos voor Rotterdam, waar tot mijn stomme verbazing, opnieuw, nog heel veel kaartjes voor het oprapen lagen. Mocht een voor mij ideale stoel uitkiezen, en legde daar maar al te graag EUR 36,25 voor neer.
Dat was zondagavond.
In de metro onderweg naar station Stadhuis, schatte ik een paar medereizigers in die ik straks ook aan de kassa zou gaan tegenkomen. Opnieuw die glimlach. De wereld is moeilijk te begrijpen, maar mensen zijn maar al te vaak een open boek. En toen begon het.
Begrijp niet waarom Luxor de stoelen niet had weggehaald, of waarom toch niet voor een andere locatie was gekozen. Dit is een concert waarbij je moet staan. Niks zitten. Bewegen met die heupen, verdorie! In je handen klappen, swingen, meedoen. Nou ja, dit overkomt me zelden, eerlijk gezegd. Krijg kippenvel terwijl ik dit zit te tikken. Er gebeurde iets met mij, en dat voelde goed.
Dit zijn echte muzikanten, fantastische artiesten, ongelofelijke performers. Jerry Lee Lewis was naar het zich liet aanzien en zoals je overduidelijk ook kon horen, teruggekeerd uit de hemel waar hij nog maar zo kort geleden met open armen was ontvangen († 28-10-2022). Alive & kicking, one night only. Ook hij had Rotterdam uitgekozen. Het leek ongelofelijk, maar ik zat erbij en keek ernaar. Hij was niet de enige die de show stal. Eén van mijn grote favorieten is Johnny Cash. Die is al wat langer geleden overleden, maar hij vond het nodig om deze avond zijn oude ‘pal’ Jerry Lee te vergezellen. Dat gold evenzeer voor Carl Perkins, terwijl natuurlijk ook Elvis Presley van de partij was. Maar die is dood, en werd wat mij betreft niet opnieuw tot leven gewekt op de bühne. Gold ook voor Roy Orbison, die andere icoon van de Memphis Recording Service.
Het was 25 mei 2004. Op reis door ‘the Deep South’ van Amerika. Memphis, Tennessee. Natuurlijk Sun Studio bezocht, daar aan Union Ave. Mijn huurauto op hetzelfde terrein geparkeerd als de negentienjarige Elvis destijds, achter het gebouw. Kuilen in de grond. De instrumenten en de microfoons die ik afgelopen zondag opnieuw tegenkwam in Luxor. Een pure emotie. Ervaren en ervaring. Beleven en herbeleven. Teruggaan in de tijd, de bijzondere herinneringen. Hoe lekker kan dát allemaal zijn? Zeker in hun onderlinge verband, en als het even kan met de muziek uit die periode. Die avond heb ik nog een hapje gegeten, ergens aan Beale Street. Nou ja, ergens. Het was in de club van BB King, die er jammer genoeg zelf toen niet bij was. Ik heb nog wel een menukaart in mijn bibliotheek liggen. Het werd laat, ook dat kan ik me nog goed herinneren. Zo laat zelfs, dat de parkeergarage inmiddels gesloten was. Op Beale Street een politieagent aangesproken, wat te doen? De man is helemaal met me meegelopen, heeft de beheerder gebeld en een code gekregen om de schuifpoort te openen. Nee, ik hoefde niets te betalen, prettige reis verder! De zwaar geüniformeerde en bewapende man – to protect and to serve – zwaaide me vriendelijk na door de nacht.
Maar terug van Beale Street naar de Kruiskade. Wat raar eigenlijk dat er maar een handjevol bezoekers was. Noem het gerust gênant, gezien de kwaliteit van het optreden. Komt dat omdat er geen ‘bekende’ performers waren, of dat sterren als Jerry Lee Lewis, Johnny Cash, Carl Perkins en Roy Orbison passé zijn? Voor Elvis Presley geldt dat natuurlijk niet. Die zal nooit ‘passé’ zijn. Weet ik zeker. Hoe dan ook, ze treden deze maand nog op in Nederland, vooral in de provincie. Kansen genoeg, want het loopt dus geen storm. En anders ga je gewoon over een paar maanden naar het Verenigd Koninkrijk, waar ze beginnen in Newport en eindigen in Hull. Het zal geen toeval zijn dat ze dan het label 70th Anniversary of Elvis’ First Recording Session gebruiken. Hadden ze hier misschien ook moeten doen.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 