Trouwe lezers hier weten het al wat langer. De late vrijdag is zo langzamerhand mijn favoriete televisieavond geworden. Kwaliteitsfilms. Eigenlijk altijd op de Belgische publieke omroep, maar vaak ook bij de NPO. Dat zijn doorgaans ook de momenten dat ik – als ik niet oppas – een paar reclames meekrijg. En dan verwonder ik me altijd. Ik mag toch aannemen dat al die adverteerders er veel geld voor over hebben om hun boodschap af te stemmen op een relevant publiek. Wie kijkt waar, wat en wanneer? Zullen we het er dan maar op houden dat er nog altijd veel ruis op die kanalen zit? “Sneeuw”, zo noemden we dat vroeger, als mijn ome Lou helemaal op het platte dak was geklommen en ik, halverwege op de zolder, de boodschappen van tante Co, die bij de televisie in de huiskamer stond, moest “doorvertalen”. Probeer het weer een beetje meer naar links, nee, ho, beetje terug. Nee, nou is het helemaal weg. Zoiets dus.
Afgelopen vrijdag was er bij de VPRO op NPO 2 – het zal ook eens een keer niet de VPRO zijn – , een film te zien waar je je alleen maar stil en volledig aan kunt overgeven. Met een lach en een traan. “A Perfectly Normal Family”, van de Deense regisseur Malou Reymann, die ook heeft meegeschreven aan het verhaal. Het is ook bij haar het putten uit eigen ervaring geweest. Schilders, schrijvers, dichters en filmmakers, die via hun kunst orde trachten te scheppen in de eigen chaos. Nee, om dat te bereiken hoef je zeker niet alle vragen te beantwoorden. Je kunt ze juist ook oproepen. Mooi! Straks meer daarover.
Terug naar die Deense familie.
Een liefdevol gezin; mama, papa en twee jonge dochters. En dan vertelt mama vanuit de keuken pardoes, dat papa een vrouw wil worden. En dat ze daarom uit elkaar gaan. Zo, dat is er uit. De rest mag je zelf gaan zien. Kijk en huiver, alhoewel de film in verschillende recensies nota bene een komedie wordt genoemd. Dan heb je er dus niets van begrepen, maar komt dat reclameblok juist weer wel heel goed bij je terecht. Lachen, gieren, brullen. En download de app. Lang verhaal kort, wat er gebeurt met kinderen, en in dit geval vooral de jongste dochter van 11, als je vader ook je moeder wordt. Twee moeders, geen vader meer. Maar Agnete, die Thomas is opgevolgd, wil toch die rol blijven spelen. Kan dat wel? Laten we het er op houden dat liefde alles overwint. Zo wordt dit drama toch een feelgood film.
Empathie kun je niet leren, dat heb je of dat heb je niet. Maar begrip voor deze film, waarin binnen het gezin iedere acteur de hoofdrol speelt, draagt bij tot iets van ontwikkeling.
Kwaliteit dus. Dat geldt ook voor de midweekse serie Dr. Nasrs Wunderkammer van de NTR (‘Speciaal voor iedereen’, inderdaad). Ramsey Nasr is een meer dan ‘zomaar’ veelzijdige kunstenaar, die ons een prettige, persoonlijke inkijk gunt in zijn leven en wonen als verzamelaar. Waarom en waarvoor? Ik heb nu vier van de in totaal zes afleveringen gezien, en waar ik in aanvang dacht dat me werd opgedrongen dat ik mij als witte, Nederlandse man toch wel echt overal voor moet schamen en me het dienovereenkomstige Rutte-scenario moet aanmeten – sorry, sorry, sorry – , ben ik na de vorige week ‘om’. Nee, ik zeg geen sorry, maar raak wel steeds meer gefascineerd door deze kant van Nasr, die begin noch einde ziet aan zijn woede. Om te verzamelen (?). Hij hunkert naar fysiek materiaal om kennis op te bouwen, vast te houden en gaandeweg verbanden te zien. Nasr wil weten en verklaren. Dat is natuurlijk nooit klaar, dus ik ben benieuwd wat het volgende is, vooral ook na de zesde, en laatste uitzending. Feit is dat in deze puur-Nederlandse serie een ongelofelijk hoog niveau wordt aangetikt. Dat maakt Dr. Nasrs Wunderkammer tot een hele mooie paradijsvogel (die zonder twijfel nog ergens op een boekenplankje in zijn Amsterdamse etagewoning zal staan).
Zo torent die Nederlandse televisie soms mijlenver uit boven de aangrenzende reclameblokjes, en dus kennelijk de kijkers voor wie het toch allemaal is bedoeld. Het verbaast mij dan ook niets dat deze hele serie niet is terug te vinden in welke top-25 dan ook van het dagelijkse nationale kijkonderzoek. Dan maar even verder kijken, naar de top-100 van de week. Ook niks van Ramsey Nasr. Heel Holland Bakt, De Slimste Mens en Wie Is De Mol zetten daar de toon. Met even verderop zoiets als, jawel, Goede Tijden Slechte Tijden en Chantals Pyamaparty.
Die marketeers met hun reclamespotjes hebben gelijk.
Have a happy day and keep smiling, zegt het YouTube-kanaal waar onderstaande video vandaan komt. Dat lijkt me nu wel een mooie afsluiter.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 