EL SECRETO DE SUS OJOS

Huh, dat is wel een hele bijzondere vacature. Nee, geen vacature, maar zeker een zeer bijzondere film. En daar wil ik ook wel eens iets over kwijt.

Heb zelfs zojuist bij LinkedIn het voorstel gedaan, om niet alleen een boekenlijst te kunnen opvoeren, maar ook een filmlijst. Iets nieuws dus. Kunnen we allemaal veel plezier aan gaan beleven, ook amazon.com…  Als die lijst straks op LinkedIn verschijnt, dan weet u nu hoe dat komt :-).

Ik heb wel een top-vijf, met daarop zeker “Eyes wide shut” van Stanley Kubrick en “Pulp Fiction” van Quentin Tarantino. De rest houdt u van mij tegoed, voor als die lijst er straks is.

Maar misschien komt El secreto de sus ojos er ook wel op. Oftewel, in goed-Engels: “The secret in their eyes”. Deze film heb ik onlangs samen met Milia in Antwerpen gezien. Dat soort films draait zelden of nooit in de grote luxetheaters. Typerend, want waar je een beetje over, bij en door moet doordenken, dat vinden de meeste mensen lastig tot erg vervelend, toch? Je gaat voor verstrooiing naar de bios, het moet allemaal niet te moeilijk worden. Maar goed, in het kleine, ouderwetse en tamelijk bedompte Antwerpse Cartoon’s draait-ie – nu al voor de veertiende week – en dat is tegen de Schelde aan, vlak achter de Grote Markt. Dus vooraf een hapje eten en een drankje achteraf is allemaal goed geregeld. De locatie maakt veel goed.

The secret in their eyes en Eyes wide shut. Toeval? Ik weet het niet. Mensen hebben hun geheimen, en dat is altijd intrigerend. Ze, nee “we” hebben allemaal een verhaal, en dat is soms letterlijk groots en meeslepend. Onverwachte wendingen in Relaties. Een verleden dat je altijd meeneemt. Ervaringen die je vormen en misvormen. Verterende passies. Er zijn boeken over vol geschreven en vele films van gedraaid. El secreto de sus ojos is een hele goeie, met een onverwachte wending die je verbijsterd de zaal uit laat lopen. Happend naar frisse buitenlucht, en dat kwam bij mij niet alleen door dat kleine zaaltje. Briljant in beeld gebracht door Juan José Campanella. Met een prachtrol van de Argentijnse actrice Soledad Villamil. Ik hou inmiddels van haar. Met zo’n vrouw wil ik ook wel eens samenwerken! Twee namen die mij vooraf niets zeiden, en u wellicht ook niet.

Dat is ook het leuke, want de motivatie om naar het theater te gaan was in dit geval slechts mijn ongeloof dat deze film beter zou zijn dan “Das weisse Band” van Michael Haneke. U raadt het al: vorig jaar ook gezien in Cartoon’s. Voor mij de gedoodverfde winnaar van de Oscar 2010 voor de beste buitenlandse film. Maar Juan José Campanella liep er in Los Angeles mee weg.

Ik begrijp nu waarom.