Op mijn zakelijke website van No Nonsense Consultancy, heb ik een week of drie geleden een stukje geplaatst over de meeste respons ooit. En dan bedoel ik sollicitanten en kandidaten, die reageren op een vacature voor een parttime administratief/logistiek medewerker. Het werden er meer dan 600 (zeshonderd!), en als ik zo meteen nog even de mail ophaal, dan krijg ik er weer enkele binnen. Mensen die allemaal parttime administratief/logistiek werk willen doen.
Er is praktisch niet doorheen te komen. Al die reacties. Want je wilt iedereen, inclusief mijn opdrachtgever en mijzelf toch een eerlijke kans geven. Om die allerbeste er uit te vissen. In de eerste dagen na plaatsing, heb ik batchgewijs de respons afgewerkt. Maakt niet uit wat er gebeurt, nu eerst alle reacties die zijn binnengekomen op dinsdag van 00.00 uur tot 12.00 uur verwerken. En pas dan, dus na enkele uren zeer geconcentreerde arbeid, weer wat anders gaan doen. Dan kan ik vanavond de tweede batch van die dinsdag afwerken, dus alle reacties van 12.00 tot 24.00 uur. Dag na dag. Het werd week na week… Werkelijk nog nooit meegemaakt, en ik ben toch al zo’n 25 jaar dag en nacht in dit vak actief.
Dan kun en moet je dus kritisch selecteren. Met alle gevolgen van dien. Van ongeveer zeshonderd wil je ongeveer zes maken, want daarmee ga je het gesprek aan. Om uiteindelijk drie of vier toppertjes – het neusje van de zalm, the cream of the crop – te kunnen presenteren aan je opdrachtgever. Overmorgen zitten ze bij het bedrijf voor hun kennismaking. Na een kritische, maar dus ook na een snelle selectie. Maar waar kijk ik dan naar?
Prominente eis in het vacatureprofiel was accuratesse. Natuurlijk, want je moet in die functie dingen en dingetjes uitzoeken. En perfect registreren. Analyseren. Invoeren. Uitrekenen. Opmerken. Bestellen. En dus vallen er dan al 500 (vijfhonderd!) af. Als je een beetje je huiswerk doet, en bijvoorbeeld even uitzoekt bij wie je eigenlijk solliciteert, dan kun je lezen dat NNC bestaat uit twee mensen: Milia en Ton Westphal. Die laatste naam staat zelfs met zoveel letters als contactpersoon bij de advertentie vermeld. Helder, toch? Maar dan begin je je standaard brief met “Geachte heer mevrouw”. Verder:
- Niet afgemaakte opleidingen;
- de laatstgenoten cursus is Excel voor windows;
- twaalf ambachten dertien ongelukken;
- een jaartje hier, een paar maanden daar, anderhalf jaar zus en zes maanden zo.
Maar ook:
mensen die tientallen jaren trouw en loyaal aan de baas zijn geweest, die ongetwijfeld naar eer en geweten en dag in, dag uit hun taken hebben uitgevoerd, maar die dan ineens ontslagen worden. Failliet, reorganisatie, weg uit Nederland. Ze dachten dat hen niets kon gebeuren, hebben qua her- en bijscholing stilgezeten en hun vrije tijd gestoken in clubs, hobby’s en vrijwilligerswerk. Vaak familiemensen. Maar nu in hun eind veertiger en vijftiger jaren. En zonder werk. Dat is om heel verdrietig van te worden, ook aan deze kant van de tafel. Omdat je weet dat zij, met hun Mavo’tje en/of hun cursus Moderne Bedrijfsadministratie uit 1982 en met misschien zelfs een cursusje Duits van tien jaar geleden (“Maar niet veel mee gedaan, moet worden opgefrist”), niet meer aan de bak zullen komen.
De drama’s ontvouwen zich voor je ogen. De maatschappij in een notendop. Ondertussen lees ik in de NRC van afgelopen zaterdag, dat de WW-uitkeringen vorig jaar zijn opgelopen tot 4,95 miljard.
Wat voor Afrika geldt, geldt ook voor Nederland. Geef de mensen een hengel, in plaats van vis. En dan bedoel ik een keiharde opleiding, en niet die eeuwige en halfzachte “begeleiding”, dan wel “sollicitatietraining” die toch niets uithaalt.
In godsnaam, aan al die mensen die het zo goed bedoelen en ook van goede wil zijn: zorg dat je aantrekkelijk blijft voor een werkgever. Ga iets verstandigs studeren, bijvoorbeeld Chinees of techniek, in welke richting dan ook. En begin vandaag, nu, want dit is de eerste dag van de rest van je leven. Leeftijd speelt daarbij geen rol, want wie is te oud om te leren?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 