“Ga op zoek naar een type Guus Hiddink. En dan echt helemaal opnieuw beginnen. Als een pizzabakker, de bodem. Dan heb je letterlijk en figuurlijk verstand van zaken nodig. Van het spel, budgetten, mensen en hevige emotie. Zo’n manager is bedrijfskundig onderlegd, maar weet ook uit eigen ervaring hoe het er in de topsport aan toe gaat.”
Dat ik de Nederlandse voetbalcompetitie nog echt volg kan ik niet zeggen. Een paar uitslagen, de stand. Daarnaast zie ik zo’n drie keer per seizoen de wedstrijdbeelden van Studio Sport, en zap ik een keer of vijf per jaar op de zondagavond naar Studio Voetbal. Dat laatste vaak afhankelijk van de gasten. Zo mag ik graag kijken en luisteren naar Co Adriaanse. Verstandige taal, van een serieuze vent.
En toch ben ik een enorme voetballiefhebber. Het zal juist wel daarom zijn dat ik dat vaderlandse voetbal bijna helemaal heb losgelaten. Want dan wil je genieten, worden verrast door snelheid, tactiek en doelpunten. Passie. Op het puntje van je stoel. Dat komt in Nederland niet meer voor. Die mening permitteer ik me dan maar op basis van die paar keer kijken. En natuurlijk lees ik links en rechts ook nog weleens wat. Bovendien, de nationale voetbaltrots die dit jaar al voor de vierde keer op rij (dat zegt op zo veel gebieden zoveel) de kampioensschaal omhoog gaat tillen, Ajax, wordt in Europa zowel uit als thuis kansloos weggespeeld en uitgeschakeld door een stelletje Oostenrijkers. Maar datzelfde armetierige Ajax wint vervolgens uiteraard wél van Feyenoord, dat nota bene in De Kuip voor zijn laatste kans zou moeten vechten. Tegen een vermoeide, en hoe dan ook aangeslagen tegenstander. Zo kom ik bij de kop van deze blog.
Feyenoord. Ik zou er een boek over kunnen schrijven. Als kind op een jongenskaartje achter de goal, en zo verder. Op de Coolsingel gestaan, op de foto met de Europa Cup I, mijn interview bij Ernst Happel thuis, in Brugge. Maar Willem van Hanegem is inmiddels 70, en ik word over een paar maanden 60. “Dat is niet meer”, zegt de vrouw van een goede collega – die inmiddels uit het vak is gestapt – in dat soort gevallen dan altijd, en volkomen terecht. Dat is niet meer. Toch jammer. Een understatement. Maar we hebben Sport1, en dan haal je je voetbalplezier uit zo’n fantastische stadsderby in Madrid: Atlético-Real. Dan heb ik altijd spijt dat ik niet in een stad als Madrid woon, en op de tribune kan zitten juichen voor zo’n club. Hiermee vergeleken is Feyenoord-Ajax een wedstrijd uit de kinderopvang, zeiden ze bij Sport1. En Willem was het gisteren, bij Pauw & Witteman, ook al met me eens.
Feyenoord. Het wordt dus Fred Rutten. Nog nooit iets gepresteerd, maar dat geldt al langer dan tien jaar ook voor zijn nieuwe club. Maar Fred deugt verder wel, hij is bepaaldelijk zelfs een witte raaf in het voetbalwereldje. En het maakt toch niet uit als je trainer, of speler van Feyenoord wordt. Verliezen is daar inmiddels de cultuur geworden. Dan heb ik het niet over een enkele wedstrijd of zo, maar op het eind van het seizoen in de nationale competitie. Als de prijzen worden vergeven. En aan het begin van alweer een nieuw seizoen, als je per ongeluk eens een Europese wedstrijd mag spelen.
Feyenoord en de clubcultuur. Dan hebben we het niet meer over scorebordjournalistiek, of over het kijken naar Studio Sport. Nee, dan gaat het over organisatiekunde en bedrijfspsychologie. “Cultuur” verander je niet met een nieuwe trainer of een paar spelerswisselingen. Begin eens met een nieuwe manager.
KLAAR MET MARTIN VAN GEEL
Niet Fred Rutten, of Martin Jol, of JP van Gastel kan of zal het verschil maken, maar een meer dan talentvolle Clubleider. Een topper aan de top. Want je regelt je zaken alleen vanaf daar. Met persoonlijkheid, niveau en charisma. Dan ben je snel klaar met Martin van Geel, die volgens mij alleen maar uitblinkt in de bullshitbingo. Dure managementtaal, hij loopt er graag mee te koop, ondertussen struikelend over de volzinnen uit de boekjes.
Ga op zoek naar een type Guus Hiddink. En dan echt helemaal opnieuw beginnen. Als een pizzabakker, de bodem. Dan heb je letterlijk en figuurlijk verstand van zaken nodig. Van het spel, budgetten, mensen en hevige emotie. Zo’n manager is bedrijfskundig onderlegd, staat boven de partijen, stakeholders noemen ze dat in Amsterdam, maar weet ook uit eigen ervaring hoe het er in de topsport aan toe gaat. Iemand die is gevallen, maar ook weer is opgestaan. En opnieuw, en opnieuw. Die vent moet te vinden zijn. Maar stap dan eens uit de bekende namencarrousel. Ga daadwerkelijk op zoek. Naar iets volledig nieuws. En geef de aldus gevonden kandidaat tenminste een paar jaar alle ruimte. Want anders kom je er niet.
Arm, arm Feyenoord.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 