“Ga naar Nederland, of naar de UK, of België, zei Alessandro, die dus wel goed is in talen en een stukje historie, maar Europa overschat. Ik wilde deze kans voor open doel, met de Europese verkiezingen in aantocht, wel inkoppen. We hadden toch nog wat tijd over in donker, kil en vochtig Napels…”
Hoog tijd om weer eens een stukje te schrijven. “Polemisch weekboek” is immers niet voor niets de ondertitel van deze blogsite. Maar ik ben met zoveel andere dingen bezig. Eigenlijk geen zin an. Het moet wel leuk blijven, en zo. En ik vind eigenlijk zoveel andere dingen leuk. Het mag ook geen verplichting worden, toch?
Rondreizen door Europa. Eenmaal per jaar een lange tocht. Dit keer door Italië, met Siebe weer als trouwe reisgenoot. Samen in de Rocinante III. Via San Marino en Assisi door de Abruzzen. Mensen, rijd toch eens een endje verder dan dat eeuwige Toscane en Umbrië. Of die al even eeuwige stedentrip naar het eeuwige Rome. Er is meer te ontdekken. Er is meer mooi. Er is meer cultuur. En er is meer natuur, vooral in dat gedeelte van Italië. Wolven en beren, plus een enkele lynx. Die lopen daar nog vrij rond. En in grote aantallen. Er was een tijd dat ik dacht dat ik daarvoor naar de parken van Amerika moest vliegen. Maar ze bevinden zich op rijafstand van Valkenswaard. Ik had geen benul, maar ik leer.
Maar goed. Het circus trekt verder. Inmiddels Pompeii en vooral Napels, want daar heb ik deze zondag wel weer wat inspiratie opgedaan. Bijvoorbeeld voor deze blog.
Napels heeft sinds vandaag een persoonlijke top-drie notering te pakken inzake “meest fascinerende steden in de wereld”. Dat is wat anders dan “mooi”. Nee, Napels is van een heel andere orde. Eigen. Onvergelijkbaar. Schitterend in zijn ruwheid. Alles leeft, behalve de vervallen monumenten van gebouwen, die je in de oude stad op iedere hoek van iedere straat kunt aantreffen. Authentieke woonkazernes, die zoveel mooier en sfeervoller zijn dan het begrip suggereert. Opnieuw: alles leeft, beweegt, maak geluid, heeft kleur en stinkt. En met mooie mensen. Het hoort er allemaal bij, het past hier heel natuurlijk in en bij elkaar. Een stad als een krakende, ouderwetse machine. Maar hij doet het nog.
KARAKTER
Zoveel geschiedenis en verhalen op een hoop. Vol karakter. En zoveel musea. Grote rijkdommen, in een ver verleden verdiend.
Leerzaam. Dat was ook een tour door de onderwereld van Napels. Nee, ik heb het niet over de Camorra, maar een gangenstelsel van zo’n 400 kilometer onder de stad. Vijfduizend jaar oud, uitgebouwd door de Grieken en tijdens de Tweede Wereldoorlog nog gebruikt als schuilkelder. Er worden nog steeds nieuwe ontdekkingen gedaan. Hele theaterzalen komen te voorschijn, waar later gewoon overheen is gebouwd. Men had/heeft geen benul.
De gids van deze tour was een bijzondere. Want over hem wil ik het hier eigenlijk hebben. Mijn inspirator. En de blog is al bijna vol. Alessandro, 27 jaar oud. Een talenwonder, gestudeerd en gewerkt in Aberdeen en Glasgow. De UK, daar moest je naar toe, zo zei hij toen we even wat langer moesten wachten, vele meters onder de grond. Want daar heb je organisaties die mensen aan het werk helpen, of desnoods zetten. Ze zitten er daar bovenop, aldus deze spraakzame Alessandro. En in Italië? Als werkeloze die wat wil hang je dag, na dag, na dag aan de telefoon, en sta je in de wacht. Morgen weer een dag, en dan weer één, en weer één. Er gebeurt gewoon niets. Hij werd er gek van. Wat je dán moet doen, zo vroeg een Canadese tourgenote, als je zonder werk bent in Italië? Gaan emigreren, zo zei hij zonder enige aarzeling en in alle ernst. Ik moest aan de betrekkelijk veel open sollicitaties van Italianen (m/v) denken, die ik binnen No Nonsense Consultancy ontvang.
Ga naar Nederland, of naar de UK, of België, zei Alessandro, die dus wel goed is in talen en een stukje historie, maar Europa overschat. Ik wilde deze kans voor open doel, met de Europese verkiezingen in aantocht, wel inkoppen. We hadden toch nog wat tijd over in donker, kil en vochtig Napels. Want waarom naar een ander land, als je in Italië zelf ook zoveel vacatures niet kunt invullen (bron: Alessandro). “Ja, dan moet je naar het noorden, en ik wil niet als ‘animale’ worden weggezet, gediscrimineerd, als minderwaardige slaaf worden behandeld. No way!”
Eén Europa. Maar Italië kent intern al (tenminste) twee landen, zo goed als België dat ook heeft, of Ierland, of Duitsland… Zoveel culturen, opvattingen die zo wezenlijk van elkaar verschillen.
“Spanje 2013” herhaalt zich wat dit betreft, op reis in mijn eigen Rocinante.
Ondertussen slaapt Brussel rustig door. Men had/heeft geen benul.
PS: als mijn gebrekkige dataverbinding een beetje meewerkt, kunt u straks nog een achttal foto’s van Napels bekijken via Flickr.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 