“Als ik een tientje betaal voor een vluchtje Ryanair vind ik dat wel slim, maar van een prestigieuze cruisemaatschappij met een bijbehorende tarifering, verwacht ik iets anders. In ieder geval moet je dan niet dubbel willen verdienen. HAL vangt veel geld voor het aandoen van bepaalde havens in bepaalde regio’s. Anders is de keuze voor steden als Punta del Este (niets anders kunnen doen dan een bezoekje aan de kapper) niet te verklaren…”.
Oh ja, ik was met een korte serie bezig. Over een grote reis, die Milia en ik begin van dit jaar hebben gemaakt. Met Holland America Line. De rederij waar mijn vader zijn carrière is begonnen. Waar ik (dus) zoveel verhalen over heb gehoord. Hoe het moet, over gastvrijheid en dienstbaarheid, de juiste wijn, visbestek, welke glazen waar, en altijd een lepel bij een meelgerecht en bij de rijst. En natuurlijk het verschil tussen een koffie- en een theekopje. Ik vind het vitale kennis. Kan buitengewoon genieten als het (allemaal) klopt, en me even zeer ergeren als het/iets niet deugt.
Ik heb al bijna vanaf mijn geboorte iets met schepen, en speciaal met “de” Holland Amerika Lijn. Die is inmiddels helemaal veramerikaanst, en misschien komt het wel daardoor dat ik deze Grand South America & Antarctica Voyage zo vond tegenvallen. Dit is dus het slotdeel van vijf. Maar ik zou er een boek over kunnen schrijven. Over de medepassagiers hebben we het in deel I al gehad. Alleen maar praten, 100% toerist, weinig tot geen voorbereiding – laat staan verbeelding – en überhaupt een bord voor hun kop. Geldt dat voor iedereen? Nee, natuurlijk niet. Maar wel voor meer dan acht van de tien. Jelle Brandt Corstius heeft er wel al een leuk boekje over gemaakt, dat vorig jaar als boekenweek-essay is aangeboden: Arctisch Dagboek. Een aanrader. Ik had dus eerder mijn conclusies kunnen, en misschien ook wel moeten trekken over cruisen, maar was verblind door het avontuur.
De bestemmingen zijn in de delen II, III en IV aan de orde gekomen. Althans de leuke dingen. Minder leuk is, dat we echt heel veel locaties pardoes voorbij zijn gevaren. Ik beleef al jaren de wereld dankzij Lonely Planet. Daarin word ik bevestigd dat we zo’n 80% van de steden en andere plekken die we zouden moeten aandoen, reizend langs de kusten van het Zuid-Amerikaanse continent, hebben gemist. Dankzij Holland America Line. Ja, dat is forse kritiek. Ik voel me door de maatschappij dan ook onbehoorlijk geëxploiteerd. Hoe trekken we zoveel mogelijk dollars uit de zakken van onze gasten? Ook daarvoor kun je in de leer bij de HAL.
Natuurlijk moet je een schema hebben, kun je niet iedere haven binnenlopen. Maar maak dan de beste keuze, verdorie. Ga bijvoorbeeld niet zomaar voorbij aan de mogelijkheden van Quito Ecuador. Laat je gasten een stukje verderop iets meemaken in de Atacama-woestijn, de droogste ter wereld, met bijzondere mijnbouwprojecten en zeldzame flamingo’s. Waarom zet je je bijna 1.000 passagiers dan wel af in een godvergeten oord als Arica Chili? Ja, dat is een vermaard surfparadijs, maar als de gemiddelde leeftijd van je gasten 55+ is, dan scoor je daar niet mee. En waarom drop je je gasten in andere steden met unieke musea, op de vaste dagen dat die gesloten zijn? Dat is ons herhaald overkomen en zorgt, in ieder geval bij Milia en mij, alleen maar voor meer frustratie. Al die gesloten deuren, op plekken in de wereld waar je zeer waarschijnlijk nooit meer zult komen.
ONZINNIGE STOP IN RIO EN SAO PAULO
Rio? São Paulo? Niet te bezoeken vanwege carnaval, meneer. Ja, u kunt wel náár São Paulo, maar u redt het niet om tijdig terug te keren vanwege de carnavalsdrukte. Ook goedemorgen. Twee van dat soort steden gaan dus alweer aan je neus voorbij.
Ik verdenk Holland America Line ernstig van het Ryanair-model. Ik wil wel je stad, cq regio of zelfs land of eiland bezoeken, maar “what’s in it for me?”.
Als ik een tientje betaal voor een vluchtje Ryanair vind ik dat wel slim, maar van een prestigieuze cruisemaatschappij met een bijbehorende tarifering, verwacht ik iets anders. In ieder geval moet je dan niet dubbel willen verdienen. HAL vangt veel geld voor het aandoen van bepaalde havens in bepaalde regio’s. Anders is de keuze voor steden als
- Punta del Este (niets anders kunnen doen dan een bezoekje aan de kapper),
- het super-onveilige Santos,
- het relatief dodelijk saaie Natal en
- het volledig onbeduidende Parintins (waar alleen in juni wat te beleven is dankzij het Boi Bumba-festival, dat nu even voor de bulk HAL-toeristen hap/snap voor veel geld in een uurtje wordt opgevoerd) niet te verklaren.
En wat te denken van de Amerikaanse Maagdeneilanden, St. Thomas, waarvoor je een speciale “shopping consultant” aan boord krijgt die je uitlegt waar je het beste je juwelen- en horlogeverzameling kunt uitbreiden… My god!
Genoeg. Ik stop ermee. Deze reis krijgt geen top-vijf vermelding, en overall een mager zesje. Dat spijt mij. Te veel van verwacht, te weinig teruggekregen.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 