En ineens, letterlijk ‘overnight’, begon het te kantelen. Je droomreis, nota bene één van de drie die ik direct na corona op mijn bucketlist had gezet. Begin dit jaar was het zover. Het maakte me onrustig, voelde een bijzondere spanning in die laatste weken voor vertrek. Merkwaardig, want ik pretendeer toch een ervaren reiziger te zijn. Maar dit was allemaal anders, misschien wel door die existentiële waarde die ik er zelf aan had toegevoegd. Wat dat betreft is ‘reizen’ met recht een ontdekkingstocht, ook naar wie je zelf bent en wat je zelf nou écht belangrijk vindt. Drijfveren, idealen en perspectieven. Een voortdurend proces.
Ik ga dat niet meer doen, cruisen. Natuurlijk wist ik dat ook van tevoren al wel, maar ik had in dit geval weinig tot geen opties. Wilde het Verre Oosten doen, het liefst in één keer en dus op een wat langere reis. Dat waren die vinkjes op mijn lijstje: de Filipijnen, Taiwan, Korea en Japan. Daarvoor had ik al in 2022 een uitgebreid onderzoek gedaan, waarbij ik was uitgekomen bij een rederij die dat allemaal in de aanbieding had. Dat zou toch beter zijn dan van land naar land hoppen, alles op eigen gelegenheid in een omgeving waar ze echt niet allemaal Engels verstaan, laat staan spreken. Waar ook de bewegwijzering veelal uitsluitend in lokaal schrift wordt aangeduid. Enzovoort, enzovoort. Ik hou wel van iets van avontuur, maar je moet de problemen met je huurauto of op het spoor en met de bus niet willen opzoeken, ondertussen je aansluitingsvlucht missend. Bovendien wil ik ook wel comfortabel slapen, schoon en veilig. Dan monster je dus aan op een cruiseschip.
Ik heb min of meer direct geboekt. Landen en mensen waar ik zo goed als niets van weet, blinde vlekken op mijn wereldkaart. Bovendien, hoe lang kunnen we nog naar Taiwan reizen? Dat is hoe dan ook toch zoiets als de Krim, Oekraïne. Je moet niet blijven zweven als je ergens zeker van bent. Dan moet je handelen, doen.
Maar, na een dag of tien wist ik al wel zeker dat ik één van de heel weinige reizigers aan boord was. Dan heb je samen inmiddels een paar excursies gemaakt op die eilanden en vooral: je hebt je medepassagiers meegemaakt in de restaurants, aan de koffie (die er niet wordt gedronken) en – om maar eens iets te noemen – in de lift. Het is in de beroemde verdeling van 80/20 en één pot nat. Met een grote slok op lachen, gieren en brullen. Het gaat ze absoluut niet om de bestemming. Het draait om eten, drinken, socializen en appen: de EDSA-generatie.
Omdat ik in mijn eentje reis, waarin ik overigens niet de enige was, heb ik alle tijd en aandacht voor wat er verder om mij heen gebeurt op zo’n schip. Ik houd er wel van om op m’n gemak wat rond te kijken. Want wat je dan allemaal ziet 😊. Gezien het prijskaartje dat aan die reis hing, kom je terecht in een gezelschap van bijna uitsluitend oude(re), witte, dikke, westerse mensen. Britten, Australiërs, Canadezen, Amerikanen en een enkele Duitse familie, die zich overigens onderscheidde door niet onmiddellijk en ongevraagd tegen je aan te gaan zitten kletsen. Dat was dus een leuk contact. In plaats van al die vragen waar je vandaan komt en of je al wel eens eerder een cruise hebt gemaakt. Ja, dit is mijn vijfde en laatste, maar ga dat maar eens uitleggen.
Het meest opvallende in die zin vond ik misschien wel dat grofweg een kleine helft van de koppeltjes op elkaar, hij op haar of zij op hem, zijn uitgekeken. Overduidelijk. Hun gezamenlijke roman is uit, er komt ook geen nieuw hoofdstuk meer. Au.
Samen wisselen ze amper een paar woorden, daarom zijn ze ook zo gefocust op het tafeltje naast hen. Pijnlijk vond ik het om mee te maken hoe naast mij de vrouw tijdens een mooie, Italiaanse maaltijd alleen maar oog had voor haar mobiel. Ze nam slechts een paar kleine hapjes, bijna met tegenzin. Bij de man die tegenover haar zat, een jaar of tien ouder dan zij, merkte ik een toenemende irritatie. Op een gegeven moment haalde zijn partner zelfs haar mobieltje van tafel, om op haar schoot en dus met het hoofd naar beneden lekker verder te appen en te doen. Hij bijna in wanhoop en ongelukkig, en ik met een begripvolle houding, aangevend dat ik wel voelde wat er aan de hand was, wisselden een paar blikken. Het ontlokte hem een waarachtige grimlach.
Heel hard praten, dat doen veel te veel mannen aan boord. Ze geven aan op welke luchthavens ze allemaal business hebben gereisd, ken je die en ken je dat? Ze maken luidkeels grappen, waar ze zelf het hardste om moeten lachen. Clichés zijn om redenen clichés. Hun dames, bijna allemaal en altijd met oogverblindende nagellak op vingers en/of tenen, lachen maar mee, terwijl ze zich ondertussen door de zeer bereidwillige bediening opnieuw laten inschenken.
Ze drinken het weg, zich afvragend waar al die dromen, al die beloften toch zijn gebleven. Dat gold ook voor die meneer tijdens zijn pasta primavera.
Tot zover voor nu, ik maak deze reis hier voor de zomer nog wel af. Achronologisch. Met enkele (wél) inspirerende ontmoetingen aan land, maar ook aan boord. Uiteenlopende ervaringen. Vraag me dan niet waar ik vandaan kom, maar waar ik naar toe ga.
Oh ja, op Flickr plaats ik wel weer enkele plaatjes ter illustratie van de verhalen.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 