VANDAAG WAS DE LAATSTE KEER

Valkenswaard. Ooit zo’n leuk plaatsje. Vol leven en kleur. Mooie winkels, centrumfunctie, veel bedrijvigheid en voor elk wat wils. Gezellig. Koffie en een broodje (zelfs ooit het ‘Beste broodje van Nederland’). Speciaalzaken. Je kon er terecht voor een servies van Villeroy & Boch of een vleesmes van Zwilling. Altijd wat te doen, mede dankzij Center Parcs De Kempervennen. Dat vakantiepark is er nog steeds, maar de bezoekers zie je bijna niet meer terug in het dorp, of, zo u wilt, “de stad”.

Bijna precies een jaar geleden ben ik er al eens mishandeld. Gelukkig niet fysiek, maar voor het overige voldeed de ondergane behandeling aan alle voorwaarden om je ‘slachtoffer’ te mogen noemen. Het is een uitgekauwd fenomeen, de retail die op sterven ligt. Maar naar het zich zo laat aanzien kan het altijd erger. Die middenstanders zijn echt met hun laatste stuiptrekkingen bezig.

Ik moest dus weer in Valkenswaard zijn. Voor pantoffels van Rohde, mijn merk. En als iets goed is, dan blijf ik trouw. Voor de rest meteen maar even onderzoeken of ik ergens een reservesleutel kon laten bijmaken en naar “de” HEMA, voor wat opbergmateriaal ten behoeve van Die Grote Opruiming waar ik de vorige kerst al mee bezig was. Ondertussen op verzoek van Milia, letterlijk en passant, nog even wat groente en fruit bij Albert Heijn halen. Want ik was er toch, eenmaal per jaar die gang naar Canossa zou toch op te brengen moeten zijn?

KERKHOF VOOR KRUIDENIERS

Zoveel winkels gesloten. Lege etalages, overal midden in Valkenswaard. Te koop en/of Te huur. Verrek, die is ook al weg… En die zit er ook niet meer. Dichte winkels, waar in arrenmoede dan maar een grote fotoposter tegenaan is geplakt. Anders staat het zo rottig, midden in die toch ooit zo gezellig drukke “passage”. Die goeie parfumerie: ook weg. Dit leek meer op een kerkhof voor kruideniers dan op een winkelcentrum. Wat een deprimerende setting, en dan heb ik het nog niet eens over “het winkelend publiek”, althans wat daar nog van over is.

De feiten.

1. Die reservesleutel, die kan ik wel op m’n buik schrijven. De winkelier keek me alleen maar aan, zei geen boe of ba, bij binnenkomst noch bij vertrek. Nou ja, een onderkoeld nee kwam er dan nog wel uit. De voorzichtige vraag of hij dan misschien iemand wist die het kunstje mogelijk wél beheerste, was natuurlijk helemaal uit den boze.  Lichaamstaal zegt vaak alles. Laat maar zitten.
2. Op naar HEMA, mijn volgende stop. Zelf mijn dingetjes uitgezocht, betalen bij vijf of zes kassa’s waarvan er maar één open is, dus aansluiten in de rij. “U hoeft het niet in te pakken hoor, ik neem het zo wel mee”, met in gedachten de plasticsoep in de oceanen van deze wereld, waarover ik toevallig gisteren iets had gezien op tv. Na ontvangst van mijn kassabonnetje zeg ik ook nog vriendelijk dankuwel, kort daarna aangevuld met een opgewekt ‘tot ziens!’ Maar deze caissière, reeds van middelbare leeftijd, kan kennelijk ook al niet praten. Opnieuw: boe noch ba.
3. Laatste stop mijn Rohde-sloffen. Maat 43, zo klaar. Terwijl de winkeldame terug komt met de klassieke schoenendoos, maak ik nog een opmerking over mijn vorige aankoop in nota bene dezelfde winkel. “Rohde. Goed merk, ze kunnen zó in het Rohde-museum, die ouwe sloffen van mij. Goh, die heb ik toch op de draad helemaal afgesleten, maar ze zitten eigenlijk nog heerlijk.” Het bleek überhaupt een middag van boe noch ba, want ik had dat net zo goed tegen de wintercollectie in het rek kunnen uitspreken. Ook dan gebeurt er niets. Geen enkele reactie. Alsof ik gek ben. Dan maar afrekenen en wegwezen. Oh ja, Milia had mij nog een vaste klantenkaart van die zaak meegegeven. Hoopvol haalde ik deze uit mijn zak, maar nee, zo zei ze dit keer wél heel erg snel, ‘daar kunnen we niet aan gaan beginnen, want dat geldt pas bij aankopen van meer dan vijftig euro’. Verkoop er dan een paar sokken bij, lieverd, of wat schoensmeer, dan kom ik aan dat bedrag en heb ik toch nog een voordeeltje. En jij wat meer omzet.

Maar goed. Zo was twee keer “nee” werkelijk het enige dat ik terugkreeg in mijn communicatie met de plaatselijke middenstand.

Thuisgekomen heb ik snel even op het internet mijn mooie, nieuwe pantoffels opgezocht. Zelfde prijs, inclusief verzendkosten, zelfde kleur, zelfde maat, morgen in huis.

Nee, nu zeg ik het een keer. Behalve voor Albert Heijn ga ik Valkenswaard niet meer in. Ik ben toch niet gek?