DIT GAAT TE VER

Je zal maar verantwoordelijk zijn voor personeelsbeleid… Wat mág je dan nog, wat kán je dan nog en wat moet je wel niet allemaal doen om gewoon je werk uit te kunnen voeren? Regels, regels, regels. Verbod, straf, schuld en boete. En dat allemaal omdat we zo keurig, correct en onbevooroordeeld willen overkomen. Zie ons. Iedereen gelijke kansen, maar ondertussen …

In Engeland zijn ze van plan om helemaal door te slaan op dit gebied. Op een eiland waar van oudsher het standsverschil koning is, “gaan steeds meer bedrijven ertoe over om de naam van sollicitanten te verbergen om zo (onbewuste) discriminatie tegen te gaan en een meer divers personeelsbestand op te bouwen”, zo lees ik niet alleen in de nationale vakpers maar ook in een krant als The Guardian en bij de BBC. Let op dit bijvoeglijke naamwoordje, jawel, tussen haakjes: ‘onbewuste’. Alsof het afschrijven van Oral B. onbewust gebeurt. Per ongeluk.

Ik put nog even uit deze bronnen.

• David Cameron kondigde recent aan dat vanaf 2017 universiteiten de namen van studenten op aanmeldingsformulieren moeten verwijderen om onbewuste discriminatie van minderheden te voorkomen. Daar is dat woordje weer: “onbewust”. Tevens riep hij werkgevers op om dit voorbeeld te volgen. Immers, diverse nationale en internationale onderzoeken wijzen uit dat discriminatie op basis van etniciteit, al dan niet ‘bewust’, een gegeven is.
• Ook andere overheidsorganisaties, zoals de BBC, ministeries en lokale overheden, en grote werkgevers zoals Deloitte, KPMG, HSBC en Virgin Money gaan de namen van sollicitanten op cv’s verbergen.
• Deloitte geeft aan zelfs nog een stap verder te gaan en ook de scholen en universiteit waarop een sollicitant heeft gezeten, te verbergen. Dit moet ervoor zorgen dat meer geworven wordt op basis van potentieel, in plaats van op etniciteit of geslacht.
• Advocatenkantoor Clifford Change verwijderde vorig jaar al de naam van de universiteit op cv’s van sollicitanten. Dit moet voorkomen dat alleen studenten van Oxford en Cambridge de kans krijgen om bij het advocatenkantoor te werken.

Genoeg. Nu ik weer. Kijk naar leeftijdsdiscriminatie. Het gebeurt, keihard, duizenden keren per dag alleen al in Nederland, maar we zeggen gewoon dat de kandidaat niet helemaal in het profiel past, of dat er net iemand intern is doorgestroomd waardoor de vacature is vervallen. En zo zijn er nog honderd smoezen op te schrijven. Dit soort maatregelen, en ook die van Cameron en al die mooie, grote namen die zo hun best doen om het verschil te maken onder het motto: “Kijk ons eens keurig en correct zijn!”, sponsoren het gekuip en gedraai in selectieprocedures. De onbetrouwbaarheid van partijen zal alleen maar toenemen. Nou, daar heb je wat aan.

De nieuwe praktijk, straks in Engeland? Trek desnoods maximaal tien minuutjes per kandidaat uit, genoeg voor een kopje thee, en werk deze vervolgens via de jongste bediende, stagiair of trainee, snel weer naar buiten als hij/zij niet bevalt. Want als je als werkgever iemand niet wilt, om welke reden dan ook, dan neem je hem/haar niet. En dat moet vooral zo blijven. Anders ben je geen werkgever meer, toch? Quite simple, isn’t it? 

Trouwens, wat ik nog mis is het verbod op discriminatie op fysiek gewicht, op representativiteit – hoe subjectief is dát – , op adres – want daar kun je ook betrekkelijk gemakkelijk allerlei vitale gegevens uit destilleren – en je mag ook Google Earth niet gebruiken om de woonlocatie op te zoeken.

Hoeveel vrijheid, persoonlijk en maatschappelijk, gunnen we elkaar nog in het ‘vrije Westen’? In Zweden bijvoorbeeld wil de bevolking zo langzamerhand van de vele migranten af, maar daar durven ze met geen woord over te reppen omdat ze dan worden weggezet als “racist”. En in sollicitatieprocedures wordt alles dat maar enigszins naar discriminatie zou kunnen ruiken verboden, of anders wel afgeraden als zijnde ‘not done’. Het zijn zomaar twee actuele voorbeelden van keurig zijn en keurig blijven, die beroemde voorbeeldfunctie waar wij ons in Europa zo op voorstaan.

Schijn bedriegt.