Vervreemding. Want ze gaan weer praten, discussiëren, overleggen, misschien wel demonstreren. Ik hoor weer dat vreselijke begrip “solidariteit”, dat Europa zo weinig heeft gebracht en zal brengen. Maar ik heb geen begrip (meer). Ja, het gaat weer om moslims. Mag het gezegd worden?
En weer vinden er allerlei oproepen plaats. Van oorlog en zelfs uitroeien, tot begrip en verzoening, met daartussenin iedere variant. Door iedereen. In de straten, voor de camera’s, vanuit de regeringen en door heel veel al dan niet zogenaamde kenners. Een kakofonie na “Parijs 13/11”. Goedbedoeld, in de meeste gevallen dan.
En dat is nu precies wat er aan de hand is. “We” weten het niet. Ik houd hier, en vanaf nu, trouwens op met dat woordje “we”, want ik wil mezelf eigenlijk helemaal niet meer identificeren met de spraakmakers en politici in Nederland of in Europa. Dus ik maak er bij deze “ze” van, en als het om mij gaat dan zeg ik maar gewoon “ik”. Dus “ze” kan voor u en mij heel dichtbij zijn, maar het zijn mensen waar ik in het algemeen bitter weinig mee heb. Vandaar.
Moslims vormen een in meerderheid achterlijk en immer groeiend deel van de wereldbevolking. Lieden die onze manier van leven afkeuren, en daar blijft het niet bij. Hoe pikant, precies een jaar geleden heb ik daarover hier al een blog geschreven: “DWEILEN MET DE KRAAN OPEN”. Toen moest “Charlie Hebdo” nog plaatsvinden.
Het gevaar en de dreiging komt niet van witte Nederlanders. Die plegen geen aanslagen op instellingen en gebouwen. Die moorden niet vanwege geloof, laat staan omdat iemand een tekeningetje heeft gemaakt. Die willen ook niet sterven als “martelaar”. Witte Nederlanders doen niet aan gijzelingen. Terreur en de “heilige strijd” zijn begrippen die in Nederland zijn ingevoerd; het hoort niet bij onze cultuur. Vreedzaamheid en tolerantie, hard werken in vrijheid, ondernemerschap en presteren. Je eigen geld verdienen.
Zo schreef ik destijds.
Ze praten er over. Nog steeds. Maar ze doen niets wezenlijks. Nog steeds niet. Dat zal ook nu niet gebeuren, na Parijs II. Omdat ze niet weten wát ze moeten doen, en waarom en waar. De klassieke vragen, maar ze blijven onbeantwoord. Europa, cq het vrije westen, dat al sinds langere tijd helemaal niet meer zo vrij is als dat ze je willen doen geloven, is om uiteenlopende redenen tot op het bot verdeeld. Dus als iemand wat roept, dan vindt een ander – per definitie – dat het op een andere manier moet gebeuren. Of niet nu, of na een commissie. Ergens volgend jaar, op een zonnig eiland. Een conferentie. Dat is de gang van zaken. Net als met het milieu. Moorddadig.
Europa is in oorlog. Ik heb het al eerder geroepen, niets nieuws. Het is een EMEA-slagveld, en dat zal voorlopig niet worden opgelost. De geest blijft uit de fles. Van het onoplosbare Palestijnse vraagstuk, tot de eeuwig durende arrenmoede van de massa’s in Afrika. EMEA, hoe toepasselijk. Eén bron van ellende, frustratie, kapotmakerij, vluchtgedrag, vernedering, oorlog, achterdocht, massamoord, jaloezie, agressie, grote inkomensverschillen (nog wel) en haat.
Al komt er een traditioneel gevoerde, ik zou bijna zeggen ‘reguliere’ oorlog, waar uit carrièretechnische overwegingen een Ahmed Aboutaleb volop voor pleit, ook dan wordt er niets opgelost. Ik moet u alweer teleurstellen: het wordt alleen maar erger. Moslims volgen in eerste instantie hun religieuze leiders. Die eerder gememoreerde achterlijkheid leidt tot extreem kuddegedrag. Honderden miljoenen mensen, die zich ook nog meer dan welke andere groep vermenigvuldigen en die niet hebben geleerd om na te denken. Ze mógen het zelfs niet, er staat straf op. En die zo massale meerderheid voelt zich – vooral na iedere vrijdagmiddag – achtergesteld, uitgebuit, mislukt en op ieder gebied vernederd door afvallige honden. Ze weten niet beter. Ga er maar aan staan. (Maar domheid maakt ook kwetsbaar, dus noem mij geen pessimist.)
Korte termijn? Verlaat Europa, probeer de uiterste west- of oostkant van wat is overgebleven van ‘het vrije westen’, waar nog wél leven in zit: Amerika, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland. Ook ik ben jaloers. Op dat perspectief. Maar ik zal er niemand om vervloeken. Dat is míjn cultuur.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 