DOODZIEK

Abdelhak Nouri. Wie kent hem (inmiddels) niet? Hij is een voetballer van Ajax. Jeugdtalent, aardige gozer. Tijdens een oefenstage elf dagen geleden in elkaar gezakt; hartfalen met ernstige hersenbeschadiging tot gevolg. Het is een heel triest verhaal, natuurlijk. Maar hoe erg kan iets zijn? En wat wil je ermee? Wat kun je ermee en tot besluit: wat moet je ermee?

Volgens onderstaande video van het CBS sterven er per dag in ons land 381 mensen. Dat filmpje dateert van amper twee jaar geleden. Inmiddels zijn er niet minder dan 405 mensen die iedere dag doodgaan. Alleen al in Nederland. Hoeveel verdriet zit daar achter en schuilt daarin? De jongste informatie over zuigelingensterfte geeft aan dat er 561 baby’s per jaar in ons land overlijden. Zij, en vooral ook hun ouders, grootouders en misschien ook hun broertjes en zusjes, maken hun eerste verjaardag niet mee. Hoe enorm verdrietig is dat? Allemaal nieuwe wereldburgers, zoveel hoop en verwachting. Het intense geluk van een kindje. Dat geldt natuurlijk ook bij wiegendood: 74 kinderen per jaar.

Het aantal baby’s dat wereldwijd per jaar op de dag van hun geboorte alweer overlijdt, overstijgt zelfs het astronomische aantal van ruim 1.000.000. Hoeveel potentiële voetballers zitten daarbij? Maar ook misschien wel zoveel wetenschappers, hardlopers, kunstenaars, artsen… Zoveel verdriet ook daar bij ouders en familie. Al die ellende, de woede en frustratie. Het is niet eerlijk.

Laten we maar stoppen met de cijfers en de statistieken. Want alleen die al maken je ziek, als je niet oppast. Doodziek. De levensbedreigende en in ieder geval -ontwrichtende ziektes, ernstige ongelukken, alle handicaps en amputaties. Niet alleen bij baby’s en kinderen, maar ook volwassenen. Jong en oud. In de kracht van hun leven. Nog een hele toekomst voor zich. Zulke veelbelovende mensen. Maar ook al zijn ze niet bijzonder talentvol, het is altijd een groot drama als zoiets gebeurt. Zoveel mensen komen daar nooit meer overheen. Niet alleen bij de slachtoffers zelf, maar ook binnen hun omgeving gaat in de meeste gevallen het licht uit. Hoe begrijpelijk is dát allemaal.

Maar wat ik niet begrijp, is dat wanneer je supporter bent van Ajax, nee, dat voor iedere voetbalfan en sportliefhebber het bestaan op 8 juli van het jaar 2017 eensklaps een stuk minder waard is geworden. De media spuiten het overal en bij voortduring in de rondte: onze Appie. Ach en wee, en dat in een mate die ik onder de gegeven omstandigheden eigenlijk nog nooit heb gezien en gehoord. Eerst onze Tijn, slechts enkele dagen later dus onze Appie. Nederland zwelgt in collectief verdriet. En ze vinden het heerlijk. Er is weer iets dat hen verbindt, één met je gezochte ellende. We kunnen het delen, fotograferen en filmen. Die samenkomsten, die vermeende gevoelens, die massahysterie. Oh ja, we moeten er ook allemaal even bij stilstaan. Warum?

Dat is weer een nieuwe hype. Ja hoor, we hebben er weer eentje. Het verdriet, het overlijden en de ziekte van mensen die we allemaal claimen als misschien dan niet ons eigen kind, dan toch zeker onze eigen vriend. Toe maar. Ondertussen is er zoveel groot verdriet om de hoek van je eigen straat, misschien wel bij je eigen kind of je eigen vader of moeder. Je eigen opa of oma, die mogelijk in de afgelopen maanden al een paar keer serieus heeft overwogen om zelfmoord te plegen omdat er geen enkele aandacht meer voor hem of haar is. Ook daar leeft een serious request. Want er komt nooit iemand langs. “Niemand maakt zelfs ook maar een fotootje van mij.” Heb je daar wel eens aan gedacht, in plaats van allemaal mee te gaan op die golven van gespeelde en soms ook geregisseerde emotie? Rond iemand die ver weg is, en in ieder geval heel ver weg staat van je eigen leven, je eigen omgeving?

Alsof de hele wereld in elkaar is gezakt, het leven van iedereen met tenminste tien jaar is verkort en sowieso – na dat ongeval op een trainingsveldje in Oostenrijk – ook eigenlijk geen zin meer heeft. Alle kleuren zijn opgelost in het diepste zwart. Vanwege een volgens sommigen veelbelovend voetballertje uit Amsterdam en zijn ongeluk. Inderdaad, het moet niet gekker worden. Voer voor massapsychologen.