Het is nog altijd 5 juli 2020. Een jaar na het overlijden van Milia. Een jaar waarin het leven verder gewoon – gewoon? – is doorgegaan, voor u en voor mij. De kinderen, Ierland, de zaak en de hond. We moeten, nee, we willen ook allemaal verder. Maar zeker niet alsof er niets aan de hand is. In dat eerste jaar na een vreselijk onverwacht en verdrietig afscheid.
Maar het is ook een jaar geweest waarin ik ontzettend veel heb geleerd. Zeg maar gerust op ieder gebied. Ik weet dan ook zeker dat ‘5 juli 2019 – 6 juli 2020′ mijn meest leerzame jaar ooit is geweest. Daar heb ik dan langer dan zestig jaar voor nodig gehad, voor die ervaring. Ik had er alles voor over gehad om het uit te stellen, natuurlijk, maar voor mij is het toch een andere kant van die medaille. Want zoals het cliché dat onverbiddelijk duidt: het leven gaat door. En dat is maar goed ook.
Ik heb mijn “vrienden” en mijn vrienden pas echt goed leren kennen. En mijn sociale woonomgeving, zowel in Nederland als in Ierland. Dan heb je het niet meer over een netwerk, (vage) kennissen, een groep of een ‘inner circle’, maar over bloed, zweet en tranen. Het volle leven, 367 dagen, 24/7. Dat gaat over inzicht, begrip en onbegrip. Van botheid tot empathie en dommigheid. Van wellevendheid, gastvrijheid en creativiteit tot soms zelfs letterlijk verpletterende eenvoud. Dat geldt allemaal ook voor familierelaties die al dan niet Relaties zijn. U leest het goed, door mij zowel hier als op mijn zakelijke site No Nonsense Consultancy zoals altijd met een hoofdletter R geschreven. Omdat ze zo waardevol zijn. Zo komen we vanzelf bij de zakelijke contacten. Het draait bij mij om persoonlijke dienstverlening, dus om vertrouwen. Wederzijdse en oprechte belangstelling. Niet alleen geven, maar ook krijgen. Waar ratio en emotie elkaar ontmoeten.
Maar het zijn allemaal mensen. Daar zit geen verschil in, of het nu die zogenaamde vrienden, kennissen of buren zijn, familie is of dat er sprake is van een zakelijke band. Werkelijke, dus oprechte aandacht en belangstelling. Mijn god, het is schaarser, dus ook kostbaarder dan 24 karaat goud. Voor het overgrote deel gelukkig niet omdat “ze” niet zouden willen, dat geloof ik niet of wil ik niet geloven onder het motto ‘dat de meeste mensen deugen’, maar omdat diezelfde “ze” niet weten hoe het moet. Of hoe het kan. En daar vervolgens verder ook niet over nadenken. Dood, verdriet en verlies zijn (dood-)eng, dat wordt weggestopt. Niet over praten, laat staan naar luisteren. Ik wist dat uiteraard al wel, maar had volgens mij op mijn zestigste qua relevant kennisniveau de 30% nog niet bereikt. Ik zal ook nu nog wel niet op het dubbele zitten, maar voor één jaar in een mensenleven heb ik noodgedwongen behoorlijke stappen gezet.
Maar waar ik werkelijk het meeste over heb geleerd, is mijzelf. Aan de ene kant die omgeving, aan de andere kant jij. Je eigen ik. Een man met zijn hond. In zijn verschillende omgevingen. Ik dacht mijzelf redelijk tot goed te kennen; als we het dan toch over percentages hebben zeg 80%. Maar dat bleek al vrij snel na 5 juli 2019 minder dan 50% te zijn. Echter, één jaar later kan ik meer, weet ik meer en doe ik meer. Veel meer. En ik wil minder.
Muziek, bijvoorbeeld van Sinatra en andere klassiek Amerikaanse ‘crooners’ tot Motown en The Beatles. Alsof ik opnieuw moest uitvinden dat je daar naar kunt luisteren, dat het afwisseling en vooral erg veel troost biedt. Hoe bepaalde songteksten je verleden eensklaps helder in beeld brengen. Je wordt teruggeworpen in de tijd, en dat ervaar ik als heerlijk. Het is meer dan eens een spirituele ervaring. Ik ben ook het kijken naar bepaalde films veel meer gaan waarderen. Ik mag wel zeggen dat ze onderdeel van mijn leven zijn geworden. Naast de boeken die er ook daarvoor al waren, nu dus de verhalen van de film. Maar trouwe lezers van deze blog weten dat natuurlijk al wat langer.
Hoe herkenbaar (want daar gaat dit natuurlijk over) is Colin Firth in A Single Man. Afgelopen vrijdag op NPO 2. Een prachtfilm van Tom Ford, zowel visueel als inhoudelijk. Ik heb hem voor de tweede keer gezien, en hij deed mij nu zoveel meer. Hij verliest na bijna 20 jaar zijn partner, en wat er dan met een mens gebeurt. De flashbacks, op basis van volstrekt onverwachte situaties. Zo helder als glas. De tijdmachine, inclusief de geur, de kleur, de smaak. Dus de emotie.
Dankzij de reisserie Tokidoki van Paulien Cornelisse (VPRO), stond ik een paar weken geleden op die manier – pats boem – weer op de Gordelweg in het noorden van Rotterdam. Spelend op straat, een zak koekkruimels kopen als je even de Bergweg oversteekt, om de hoek bij Kreisel, de autodealer. Sukiyaki dus. Kyu Sakamoto zingt het lachend, maar de tekst gaat over de vele tranen die hij eigenlijk niet wil laten lopen, en dus maar naar boven kijkt. De hemel.
Ik laat ze maar wel even lopen. En constateer dat het inmiddels 6 juli 2020 is, midden in de nacht. Zoals zo vaak. Dus een nieuw jaar. Ik kan meer, ik weet meer en ik doe meer. Veel meer.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 