Het eerste deeltje, dat voornamelijk het Ierse “Tuam” betrof, heb ik o.a. doorgeplaatst op Facebook met de volgende begeleiding: “Als bestuurder ontken je de meest vreselijke misdaden, van foltering tot illegale adoptie en zelfs moord. Je draait je om, en je verleent miljoenenhulp aan Oekraïne”. Want dat is wat er gebeurt.
Maar laten we eens naar Den Haag gaan. Nederland dus, en dan natuurlijk de politiek. Het bestuur van het land. De mensen die aan de knoppen zitten, en voortdurend zitten te wikken en te wegen in het belang van de burgers. Dat zijn de medelanders die bijna uitsluitend doen wat goed voor ons is. Honderd procent haal je nooit, maar we scoren toch zeker wel meer dan tachtig. De uitgesproken doelstelling, waar iedereen naar handelt, is negentig, in de wetenschap dat het immers nooit perfect zal zijn. Dat accepteren we dan ook. Niet met een zucht, maar “fijn, we werken er hard aan!” Dat zijn de mensen die ons vertegenwoordigen, vóór en achter ons staan, op ieder gebied en altijd. Dat geeft niet alleen een heel prettig gevoel, maar ook vertrouwen. Samen één. “Het gaat goed.”
Dat blijkt bijvoorbeeld uit het functioneren van de gezondheidszorg, in de hele breedte. Goede beloning van en waardering voor al die mensen die dag en nacht, zeven dagen per week, voor ons klaarstaan. We zorgen voor iets van overcapaciteit, in mensen, materialen en faciliteiten. Omdat we hebben geleerd van grote crises, zoals corona in 2020. Toch? Niemand is ontevreden, of gefrustreerd over Haagse keuzes. (Maar het geld wordt niet beschikbaar gesteld.)
Of neem het onderwijs. Voor iedereen bereikbaar én beschikbaar. Ook daar de juiste beloning voor de juiste docenten, in alle segmenten. Dat zorgt voor motivatie, inzet en betrokkenheid. Ook bij scholieren en studenten. Toch? (Maar het geld wordt niet beschikbaar gesteld.)
Het openbaar vervoer, waar verspreid door “dit supergave landje” volkomen begrijpelijk stakingen worden gehouden. Omdat het geld echt niet voldoende is.
Volkshuisvesting, voor iedereen een passende woning. Dat is iets waar je als maatschappij trots op zou moeten zijn, dat je mensen niet in de kou laat staan. Alleenstaanden, kleine en grote gezinnen. We hebben betaalbare plek, en anders creëren wij die. Hoe dan ook, waar dan ook. Dat geldt natuurlijk ook voor de vluchtelingenstromen. Omdat we daar voorlopig niet van af zullen zijn en vooral omdat ze alleen maar verder zullen toenemen. (Maar het geld wordt niet beschikbaar gesteld.)
Dat valt onder beschaving, het delen waar iedereen zo zijn mond van vol heeft. Inclusiviteit, iedereen hoort er bij en we laten niemand vallen. Heerlijk toch, dat dat kan in een land als Nederland? Dat we er zijn? Voor elkaar en met elkaar. Hulde!
Kijk hoe we zijn omgesprongen met de toeslagenaffaire. Een erezaak voor de politiek, en als zodanig wordt er gehandeld. Snel, goed, betrouwbaar. Nou eens even niet alleen maar sorry zeggen, maar handelen. Omdat we dat hebben geleerd en we met z’n allen, als Nederlanders, daar de handen voor op elkaar hebben gekregen, doen we hetzelfde met “Groningen”. Je helpt die mensen. Terecht. Het werd tijd, maar nu komt het goed. Het begin is gemaakt. Niet een beetje, maar volle bak vooruit.
Zoals al opgemerkt: vertrouwen, het goede gevoel. Toch?
Omdat de overheid, dat zijn de figuren en instanties die toch het beste met ons voorhebben, decennialang de begrippen vergrijzing en ontgroening volledig hebben weggehoond – en nog altijd, maar nu is het te laat – is er overal, maar dan ook overal, tekort aan mensen. Dus in een tijd van ongekende inflatie meer looneisen en meer stakingen, omdat steeds meer door steeds minder moet worden gedaan. De druk neemt per 24 uur toe. Overal, op bijna iedereen. Meer fouten, meer vertraging, meer ontevredenheid. En nog meer: stress. “Het gaat goed.”
Zo zou ik nog wel een paar blogs vol kunnen schrijven. Wat? Boeken! Maar je weet, eigenlijk wil ik het niet meer over de nationale politiek hebben. Omdat ik er letterlijk ziek van word. Maar nu gaat het ook om Kiev. De hulp aan Oekraïne. Altijd, zie ons. Nederland laat ze niet in de kou staan. Maar haar eigen burgers dan?
In Griekenland pikken ze het niet meer. Daar gaan mensen de straat op en wordt gestaakt vanwege bijvoorbeeld de spoorwegen. Een ramp met bijna zestig doden, omdat er structureel geen geld beschikbaar is gesteld voor noodzakelijk onderhoud. Voor inzet, training, materieel. Maar Oekraïne gaan we onbeperkt helpen. Niet alleen vanuit Ierland, waar 1 op de 100 burgers nog dagelijks en ernstig lijdt onder het falen, de leugens en de onwil van haar eigen bestuurders, alleen al rondom “Tuam”, maar ook vanuit Nederland en bijvoorbeeld Griekenland, dat hier slechts model staat voor de rest van het continent.
Ik moet alweer afbreken. Het loopt over, ik weet het. Daarom binnenkort in dit theater deel III, het slotdeel van deze korte serie, met een soort bijlage.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 