De wereld van werving en selectie is fascinerend. En ik kan het weten. Bestaat de bedrijfstak nog wel in 2018? En hoe zit dat dan in 2020, 2025? Dat geldt eigenlijk voor iedere ‘wereld’, vind ik. Je moet voortdurend kijken, luisteren, zien, omschakelen, beoordelen, analyseren, versnellen en anticiperen. Meeveren, je eigen statement maken of juist pontificaal tegen de stroom in roeien om op die manier de bron te (her-)vinden. Is dat nou eigenlijk niet precies hetzelfde als ondernemen?
Ik geloof niet zo in verdwijnende bedrijfstakken, maar wel in menselijke fouten die dat veroorzaken. Noem het gerust dommigheid. Zoals de echte Albert Heijn ooit al opmerkte: “Ik geloof erin dat iedere speciaalzaak een bloeiend bestaan kan hebben, zelfs naast of in de directe nabijheid van onze supermarkt”. Kijk, dat was dus een ondernemer. Kansen en bedreigingen, die houden je scherp. Maar dan moet je wel willen (gaan) ondernemen. Zorgen voor iets extra’s, iets speciaals. Honda en Toyota, ook een mooi voorbeeld dat de geschiedenis ons levert. Ze wilden auto’s gaan exporteren, daar in Japan, terwijl toentertijd vooral Amerika dominant was in aantallen. Geen enkel probleem, als we dan maar zorgen dat we beter zijn. We moeten dus vooral niet hetzelfde doen. Dat hadden ze daar goed begrepen. Inmiddels staan die merken consequent bovenaan in iedere serieuze kwaliteitsbeoordeling. Als dat geen mensenwerk is, dan eet ik mijn hoed op.
De personeelskeuze die wordt toevertrouwd aan een robot. Ik herhaal dat ik er niets van geloof. Vooruit, een stuk werving en mogelijk de voorselectie, alhoewel zelfs dat laatste al tricky is. Maar na zelf deze week weer de nodige kandidaten te hebben gesproken, ben ik bevestigd in mijn rotsvaste overtuiging dat het Curriculum Vitae je doorgaans eerder op het verkeerde been zet, dan handvatten biedt voor de juiste keuze. De stem en de ogen, de lichaamstaal. Daar geloof ík in. Maar het gaat niet om mij, het gaat om de organisaties en bedrijven die vooruit willen en vooruit moeten. Dat die zo veel mogelijk willen automatiseren, de macht overdragen aan die veelgehoorde algoritmen, dat is begrijpelijk. Doe ik ook. Maar uiteindelijk heb je twee mensen aan dezelfde tafel, en dan moet de beslissing vallen. Go/No go. Dan kom je toch weer uit bij dat onvervangbare people’s business. Gevoel, emotie, nadat alle harde data is doorgeakkerd en afgewerkt. Gelukkig maar, want ik beschouw dat als het goede nieuws.
Als ik mediation even buiten beschouwing laat, heeft “mijn” bedrijfstak het moeilijk, natuurlijk. Ondanks het feit dat ik zelf met NNC toch weer in een hele drukke, zakelijke periode zit: het verschil zichtbaar maken door het afpellen van de middelmaat, gestructureerd adviseren bij de finale keuze en gemotiveerd “nee” zeggen als je klanten alleen cv’s willen. Zeg maar gerust, met niet alleen een knipoog naar Albert Heijn, maar ook naar Soichiro Honda: “The Power of Dreams”. Ik voel me daar uitstekend bij.
En anders kan ik altijd nog gaan doen waar een aantal voormalige collega’s zich inmiddels steeds vaker op storten: vrouwen aan een man helpen (of omgekeerd natuurlijk). Dan noem je je gewoon headhunter in de liefde. Wel leuk, als je die barokke advertentieteksten eens doorneemt, die straks misschien wel gewoon de personeelsadvertenties gaan overstijgen (want daar heb je dus een algoritme voor). Vrouwen zoeken altijd een begripvolle heer, die van lekker eten moet houden. Samen mooie reizen maken, met tijd voor elkaar. Theaterbezoek, af en toe een museum en wandelen om de gang der seizoenen te beleven. Met je voeten in het zand aan de kust – in Australië, Californië of gewoon op Santorini – , of met je loopschoenen door verkleurende bossen en over sneeuwwitte bergen. Daarna samen met een goed boek bij de open haard. Zo lang het nog kan, genieten. Oh ja, die dames zijn bijna altijd ondernemend ingesteld, runnen soms nog een bedrijf of hebben een andere topfunctie (dat moet erbij worden verteld), maar ze missen iets in hun leven. Een partner.
Zo blijft er voor iedereen altijd hoop. Ik wilde het domein lovehunter.nl daarom even vastleggen. Maar dat is al bezet…
Ton Westphal + No Nonsense ++ 