De stofwolken zijn weer wat neergedaald. Maar guttegut, wat viel Nederland toch weer uit, en in elkaars armen, na de nieuwste Marokkanenactie van Geert Wilders vorige week. Ik heb me er hogelijk over verbaasd. Minder over Wilders – we kennen hem nou toch zo langzamerhand wel? – dan wel over al die (bekende) Nederlanders die allemaal, stuk voor stuk, aan de hele wereld moeten laten weten dat ze toch zo geschokt zijn. Wat wentelt dit land zich dan in woede, onbegrip, verbijstering, verwerping, teleurstelling, angst, schuld en boete.
Hitler en Goebbels, toe maar. Grenzeloos. De servers van Twitter, Facebook en al die andere (sociale) media moeten roodgloeiend hebben gestaan. Vonkende harddrives, vuilbekkende inzenders. Wát een zogenaamde politieke correctheid tussen de dijken, burgerschap en eenheid in verwerping van het vleesgeworden kwaad. En iedereen zegt en schrijft hetzelfde. Iedereen loopt achter elkaar aan. Al die duimpjes, al diezelfde meningen…
Natuurlijk kun je niet zo reageren, op je eigen retorische vraag. “Dan gaan we dat regelen…” Maar op die vele tienduizenden keren dat dat videootje links en rechts is afgedraaid (“Erg hè?” “Het moest niet mogen!” “Hitler revisited!”) kun je zien en horen dat het in een bredere context is gezegd. Over Europa bijvoorbeeld, of over de PvdA. Maar dat wordt op tv weggeknipt. Het volk oordeelt over een verkracht optreden, en wenst iemand daarom volledig te excommuniceren. Du moment. Natuurlijk stappen er dan betrekkelijk veel PVV-namen op, minder vanwege die vijf woorden dan wel – ik pretendeer het zeker te weten – vanwege hun maatschappelijke omgeving. Vrijheid van meningsuiting dus. Tolerantie. Ieder het zijne. Respect. Hoe harder we het roepen, hoe minder we het naleven. Doorgeslagen en gek geworden. Maar wie eigenlijk?
Geert Wilders is niet gek. Hij doet wel vaak gek, en dit keer weet hij als geen ander dat hij beter anders had kunnen handelen. Vijf woordjes te veel, met een foute timing. Dat overkomt hem zelden. Maar hij is er de man niet naar om door het stof te gaan, verontschuldigingen aan te bieden, woorden terug te trekken en te draaien. Ook in die zin onderscheidt hij zich, wat mij betreft – en op dat punt – in positieve zin. Maar is het nog wel verantwoord om dat op te schrijven, in dit land dat vooral naar eigen zeggen zo overloopt van vrijheid, begrip, empathie en ‘alles moet kunnen‘?
Al die mensen die Wilders vorige week zo hebben gediskwalificeerd, verfoeid, verketterd, verbannen en voor de eeuwigheid uitgesloten, zouden daarentegen juist hartstikke blij moeten zijn met diezelfde vijf woordjes van diezelfde politicus. Hij was daarmee zelf(s) even zijn grootste opponent, en haalde en passant alle aandacht weg van zijn eigen grote winst en het daadwerkelijk enorme verlies van PvdA en VVD. Met grote gevolgen.
Zoiets als een leegloop van de inner circle, om redenen zoals hierboven aangehaald. Maar diezelfde redenen (wat gaat mijn omgeving hiervan vinden? Hoe verantwoord ik het aan mijn vrienden, familie en collega’s?) verhinderen, of misschien wel blokkeren het aantrekken van nieuw politiek en communicatief talent. Het waren al de angstdromen van Pim Fortuyn: hoe kom ik straks aan al die mensen?
En bovenal zijn al die kutmarokkanen – sorry hoor, ik heb het woord niet bedacht, dus geen stenen door de ruit alstublieft, heren, vrijheid van meningsuiting, laten we tolerant zijn en begrip voor elkaar tonen, respect en zo – in één klap extra zielig en gediscrimineerd. Van de homospugers tot de Jodenhaters, van de winkelstraatterroristen tot de voetballers en de scholieren op wat ooit Ibn Ghaldoun was. Enzovoort, enzoverder. Zelfhulpgroepen en meer begeleiding zijn daarom dringend gewenst. Laten we er over praten, aan tafel met een kopje thee. Het zijn immers onze mede-Nederlanders, met alle rechten van dien… En ze hebben het al zo zwaar.
Nee, Geert Wilders heeft niet zomaar een foutje gemaakt.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 