Vakantietijd. Bent u van de voorbereiding, of juist iemand die het heeft over vrijheid/blijheid? Niet weten wat de dag van morgen brengt. We zien wel. “Het is immers vakantie.” Ik moet dan altijd een beetje glimlachen en denk terug aan een gewoon leuk stel, dat ik drie jaar geleden op een rafelige-randenreis naar Italië ben tegengekomen. We hadden samen gezellig wat gegeten, en hij had er twee flessen wijn tegenaan gegooid. Midden in de Abruzzen, waar werkelijk meer wolven dan mensen voorkomen. Ook daar kom je dús Nederlanders tegen. Ze vertelden dat ze wel zouden zien waar de camper hen naar toe zou brengen (…), maar dat ze sowieso verder zuidwaarts wilden trekken, net als ik. Toen ik de volgende morgen op onze overigens volledig verlaten camping water stond te tanken, zag ik dat campertje de evident verkeerde afslag nemen. Noordwaarts.
We zien wel, maar dan kom je vaak niet uit waar je wilt zijn. Geldt op vakantie, maar ook voor de rest van je leven. Carrière, financiële positie, studie en training. Ik noem zomaar wat dingetjes op, waarbij je misschien beter een plan kunt hebben. Een idee, een visie, een ideaal waar je aan werkt. Daar ben ik van.
Vakantie en eten. Het hoge woord is er uit. Soms hoef je helemaal niet op een groepsreis te gaan om toch samen met de andere gasten te moeten eten. In de meest chique en exclusieve lodges en resorts kun je die lange tafels tegenkomen. Gezellig. Dan kun je vragen gaan beantwoorden van de mensen om je heen, die allemaal willen weten waar je vandaan komt, hoe je op deze plek terecht bent gekomen en waarom, waar je verder nog naar toe gaat en vooral wat je in het dagelijkse leven zoal doet. Woonplaats, gezinssituatie, (klein-)kinderen. Ben je hier vaker geweest? En ga zo nog maar drie, vier of vijf menugangen op je gemak mee door. En maar lullen. Wat heb je vandaag gedaan, en wat ben je morgen van plan? Er wordt verwacht dat je lacht om hun woordspelingen. Je móet meedoen. Toeristen. Reis en bestemming zijn bij hen minder belangrijk. Het gaat om ‘socializen’.
Als ik die tafels opgedekt zie worden, dan heb ik geen trek meer. Ik hoef niets en ik wil niets, alleen maar weg, weg, weg. Fysieke weerzin maakt zich van mij meester. Vluchtgedrag in de vakantiepraktijk. Soms is er niet aan te ontkomen, dan zit je in de val. Ik probeerde die gevoelens kortgeleden uit te leggen aan mijn buurman, niet toevallig natuurlijk weer een Nederlander. Hij had me net verteld dat hij voor de zoveelste keer in Afrika was, en ook steeds op deze bijzondere plek. Steeds ook dezelfde lodge. Afrika is immers niet zo groot, je hebt een beperkte keuze.
En natuurlijk kwam zijn pensionering aan de orde, bij een grote accountantsorganisatie-van-naam. Zo’n klinkende naam garandeert trouwens geen kwaliteit, want ze komen daar regelmatig in het nieuws vanwege dubieuze constructies en onvoldoende toezicht, maar dat volledig terzijde. Als ik zoiets ter sprake zou brengen, dan zal de maaltijd niet beter smaken, de sfeer wordt verpest – dan heb ik het dus gedaan – en bovenal heb ik er helemaal geen zin in. Dus ik zweeg, en knikte welwillend. Onderdeel van de act die niemand doorheeft. Wat moet je anders? Hij ging in ieder geval onverstoorbaar door, onder andere over zijn commissariaten. Vakantie in de bush.
Diezelfde man had er de pest in als hij tijdens een gamedrive een andere Landcruiser met medetoeristen tegenkwam, zo vertrouwde hij me toe. Dat opende voor mij de gelegenheid om op te biechten hoe ik over dit soort gezamenlijke lunches dacht. Ik dacht mogelijk iets van een medestander gevonden te hebben, iemand die me begrijpt. Maar zijn reactie was veelzeggend, negatief en buitengewoon bevestigend. Hij begreep er juist helemaal niets van. Immers, een headhunter – die conclusie had hij op eigen kracht getrokken – moet het toch hebben van ‘social talks’? Dan kun je überhaupt niet succesvol zijn als je daar helemaal niet van houdt. Aldus letterlijk deze kenner van de wereld en haar bewoners.
Hij liet zich nog een derde glas witte wijn inschenken. Dat ik nog nooit in meer dan 25 jaar ook maar één opdracht heb ingevuld met een glas in mijn hand op een of andere receptie, een congres of andere bijeenkomst, daar zijn we niet meer aan toegekomen. Ieder leeft in zijn of haar eigen wereld, met eigen waarheden. Het gaat niet om de ander, het draait om jezelf.
Daar word je niet beter van. En ik – zeker op reis – onwel.
De volgende keer maak ik een A4-tje, met die clichévragen en de bijbehorende antwoorden. Dat zal ik plastificeren en laten rondgaan als ik mogelijk zo’n lange tafel met toeristen ongelukkigerwijze weer een keer helemaal niet kan ontwijken. Ik laat me daarbij inspireren door onderstaande foto, genomen in 2008 tijdens een reis door het westen van Australië. Het management van dit roadhouse dat eerder door brand was verwoest, was diezelfde eeuwigdurende vragen kennelijk ook beu. Go the Aussie way.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 