Op de zaterdagen zit ik doorgaans een paar uur te bellen. Tussen vijf en zeven. Bellen, bellen, bellen met kandidaten. Want dan is Nederland thuis. Onder de douche, aan het koken, in bad… Maar ze zijn thuis, al die kandidaten die ik zo graag even wil spreken over hun cv. Actuele kandidaten die hebben gesolliciteerd, of kandidaten vanuit mijn netwerk. Dat zijn dus de mensen die vorige week, twee maanden geleden of ook wel drie of tien jaar geleden een keer hebben gesolliciteerd en die ik sinds die tijd keurig volg. Soms heb ik ze ook al eens aan mijn tafel gehad. Hoe staat hun carrière er nu voor? En dat allemaal in relatie tot een actuele vacature, natuurlijk. Want anders ga je ze niet bellen, toch? Dan ligt die bal bij de kandidaat, om bij ons de cv actueel te houden.
Hoe dan ook, in dat verband kwam ik via/via langs een kandidaat die al acht jaar geleden dankzij mij bij een in omvang en qua mensen zeer grote opdrachtgever was begonnen. En die er nog altijd met veel plezier werkt. Die kun je in dat geval dus niet nog een keer gaan bemiddelen, ik ben daar heel principieel in. Je gaat niet iemand via de voordeur naar binnen brengen, en via de achterdeur even later (ook al is dat acht jaar) weer weghalen. Alhoewel ik weet dat er heel veel “bureaus” zijn die zich daar absoluut niets aan gelegen laten liggen. Die wolven laten zich door niets en niemendal weerhouden. Daar wil ik me dus niet door laten afleiden. Ik ben liever de trendsetter dan de trendvolger, en mede vanuit de OAWS (Organisatie van Adviseurs voor Werving en Selectie, waar ik overigens geen lid van ben) weet je dat zoiets ‘not done’ is. En terecht.
Die voor mij niet bemiddelbare kandidaat bleek dus nog steeds helemaal gelukkig. En ik ook, want dan heb je het goed gedaan. Maar sinds 2003 heeft die opdrachtgever een stuk of – pak hem beet – vijf personeelsfunctionarissen zien gaan en weer zien komen, en de knaap wist mij te vertellen dat er “weer een nieuwe” aan boord was gekomen. Hun gezamenlijke overeenkomst?
- Je blindstaren op een cv’tje,
- alleen maar kijken naar opleiding en ervaring.
- En absoluut geen benul hebben van persoonlijkheid, motivatie en ambitie.
Nee, want dan wordt het “best lastig”; dat moet je inderdaad kennen en kunnen.
Mijn geluk maakte erg kort daarna plaats voor frustratie en woede. Want in al die jaren zijn er wel tien van dat soort potentieel zeer succesvolle mensen door mij bij dat bedrijf gepresenteerd, die allemaal, stuk voor stuk zelfs niet op gesprek mochten komen. Ervaring, weet u wel. Die kandidaten zijn successievelijk onmiddellijk bij hun enkels afgezaagd. Steeds opnieuw.
Terwijl ik nu weer eens naar die oude cv van die succesvolle vent kon kijken, en me realiseer dat die er nog beroerder uit zag dan wat ik daarna op dat adres allemaal de revue heb laten passeren. De stommelingen. Wel altijd zeuren “dat er geen goede mensen meer zijn”, steeds maar weer ach en wee roepen, klagend huilen over de nijpende personeelstekorten, maar ondertussen consequent weigeren wat beter uit je doppen te kijken. Of te luisteren naar iemand die er verstand van heeft.
Ik zat al klaar om mijn contactpersoon, de directeur met wie ik overigens een goede relatie onderhoud maar die ook allemaal niet weet – of wil weten – wat er op zijn personeelsafdelingen voor bokken worden geschoten, even een mailtje te sturen. Of om hem maandag even te bellen. Waar hij mee bezig is, en zo. Want ik had hem al eerder gevraagd om zijn vakbekwame personeelsman van acht jaar geleden terug te halen. Want die begreep het. Maar juist daarom zal hij wel zijn vertrokken.
Maar Milia leek dat niet verstandig. Schrijf maar een blog, zei ze.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 