EN EEN GROTE ACCUTARESSE…

“Ik heb het even tegen mijn opdrachtgever aangehouden. Dat ik er geen zin meer in had, in deze sollicitant. Over accuratesse en commercialiteit gesproken. Maar met zo’n goede cv.

Niet doen, we waren het weer helemaal eens. Dat de cv niet het belangrijkste is, maar de vent achter de prent.”

Dat is zo’n veelgehoorde eis richting de sollicitant. Begrijpelijk. Weten waar je mee bezig bent, precies zijn in je acties, de details belangrijk vinden. En vaak doen sollicitanten heel erg hun best om te demonstreren dat ze dus ook “accuraat” zijn. Ik heb eerder wel eens geschreven dat dat natuurlijk al begint met de juiste spelling van dat woord. Dus niet acuraat, of accutaresse (dat lijkt op een secretaresse binnen de automotive), of accuraad. Dat laatste doet me denken aan een hulpdienst van pech-onderweg.nl. Maar mensen zetten het op hun cv.

Die moet u dus niet hebben. Als u tenminste accurate medewerkers zoekt. Maar het ligt vaak subtieler. Onlangs interviewde ik een kandidaat, die doodleuk beweerde op zijn negende al naar de LTS te zijn gegaan, om daar vervolgens acht jaar over te doen. Hem daarop aangesproken, bleek ik de eerste te zijn wie dat was opgevallen, hemzelf meegerekend. En hij had al zoveel sollicitatiegesprekken achter de rug… Geen verkeerde vent, hoor. Een harde werker, ik weet het zeker. En hij zat er ook niet op los te jokkebrokken. Het was eerder “onhandig” te noemen. Niet goed voorbereid. Onvoldoende nagedacht. Geen idee van “better safe than sorry”. Hij had zich alleen maar drie jaar vergist. Ach. Maar hij was zeker accuraat, zo bevestigde hij nogmaals.

We gingen verder. Na zijn LTS had hij de vierjarige HBO-opleiding Management gedaan. Ik ben daar niet mee bekend, was dat dan zoiets als een Heao? Na de LTS? Daar kwam hij niet helemaal uit, want ook dat was nooit eerder gevraagd in zo’n sollicitatiegesprek. Maar ik wilde het desondanks toch nog steeds weten. Hij beloofde mij ter plekke om even zijn diploma te sturen, dat hij na die vier jaar in ontvangst had mogen nemen. Daar zouden meteen de gevolgde vakken op vermeld staan, inclusief de behaalde resultaten. Dat was dan tenminste iets, zo dacht ik. Immers, een mens is nooit te oud om te leren. Net zo goed als dat je nooit te oud bent om je te laten verrassen.

ZOGENAAMDE PROFESSIONALS

Het mailtje zou volgen. Maar dat is nooit gekomen. En accuratesse was en is een harde eis in de functie waarnaar hij had gesolliciteerd. Ik haal dit aan omdat het iets zegt over deze sollicitant, maar zo zijn er zoveel. Het zegt zoveel meer over de zogenaamde professionals die hij tegenover zich krijgt in het sollicitatieproces. Wie doet binnen uw organisatie de wervingsprocedures? Mogelijk een goed moment om dat eens te ijken, zo aan het begin van alweer een nieuw jachtseizoen.

In dezelfde procedure, dus met dezelfde eis inzake “accuratesse”, kwam ik een andere sollicitant tegen die zijn begeleidende brief heel plechtig begon met “Beste,”. Punt. Daarna kwamen de usual suspects. Maar zijn cv was helemaal goed. Precies passend bij wat we zochten. Qua ervaring en qua opleiding. Dan stap ik toch maar even over zo’n aanhef heen, want een beroepssollicitant wil je ook niet hebben. Een foutje maken mag. Niet iedereen weet hoe het heurt.

Ik belde hem op om even te luisteren en een afspraak te maken voor een persoonlijk interview. Dat doe ik trouwens met iedere, zo op het oog, geschikte kandidaat die past bij een actuele vacature. Bij die gelegenheid maakte ik een kwinkslag richting dat “Beste,” want de ideale kandidaat zou ook veel klantencontacten moeten gaan onderhouden. Dus niet alleen “accuraat”, maar ook nog “commercieel”. Dat impliceert dus ook goed kunnen luisteren.

We hebben er beiden even kort om gelachen. We gingen verder, en maakten de afspraak. Gaandeweg dat proces kwam er nog een mailtje van hem binnen, waar ik liever had gezien dat hij mij even had gebeld. Dat staat ook volop te lezen op mijn site: liever even bellen dan altijd maar mailen. Niet twitteren, maar koffiedrinken. Mijn business draait om carrières, die vaak langer duren dan je meest intieme privérelaties. Daar mag je wel wat aandacht aan besteden, vind ik.

Maar nou komt-ie. Dat mailtje had als aanhef: “Geachte,”. Voor een goed begrip, na die komma kwam dus niets meer. Een alinea wit, en dan zijn verhaaltje.

Ik heb het even tegen mijn opdrachtgever aangehouden. Dat ik er geen zin meer in had, in deze sollicitant. Over accuratesse en commercialiteit gesproken. Maar met zo’n goede cv.

Niet doen, we waren het weer helemaal eens. Dat de cv niet het belangrijkste is, maar de vent achter de prent.