Ontdaan. Er komt veel voorbij, waar en wanneer dan ook, waar ik me over verbaas, waarom ik moet lachen of wat ik verwerp (en soms ook verafschuw). Maar ik ben niet zo iemand die dan maar zijn abonnement op in dit geval NRC opzeg, omdat daar (weer) iets instaat wat me niet bevalt. Of waar ik het echt heel erg mee oneens ben. Get real! Dan zou ik zo iemand zijn als die sollicitanten, die vanuit No Nonsense Consultancy een keurig, weloverwogen bericht krijgen dat de keus niet op hen is gevallen. En die dan vervolgens – gefrustreerd en erger – onmiddellijk terugmailen dat ze niets meer met me te maken willen hebben, dat ze absoluut niet in mijn bestanden willen worden opgenomen en liever nooit meer contact hebben met NNC, dan wel Ton Westphal. Toe maar. Gebeurt dat dagelijks? Nee zeg, gelukkig niet. Maar met praktisch iedere vacature die ik openbaar communiceer, trek ik vogels aan van wel zeer verschillende pluimage. Daar zitten ook altijd wel één of twee van dat soort boze mensen tussen.
Niet handig. En ook niet slim. Immers, het gaat er niet om wat je kunt, maar wie je kent. Toch? Dus tel ook in dit soort gevallen eerst eens tot tien voordat je je toetsenbordje gaat mishandelen. Dat geldt trouwens in zijn algemeenheid voor de ‘social media’, die – zoals iedereen natuurlijk al lang weet – alles met de onderbuik te maken hebben en bijna niets met de ratio. Maar dat is dan ook een verslaving, met bijbehorend gedrag. Ook al lijkt het vaak nog zo lollig, familiaal en gezellig. Lees er gerust mensen als Jonathan Safran Foer en Dirk De Wachter op na.
Ik probeer het dus in perspectief te plaatsen. Er iets van te leren. Die sollicitant, dat gedrag op social media of een stukje in de krant. Maar dit keer ben ik ontdaan. Door de rubriek “Foto van de Week”, in NRC zaterdag jl. Op de plaats waar doorgaans Bas Heijne zijn column heeft, scherprechter en slijpmeester voor mensen die willen weten hoe het zit, vult nu al een groot aantal weken Arjen van Veelen die kolommen op. Dat is niet iets om blij van te worden, maar er zijn nog altijd ergere dingen. Tot afgelopen zaterdag.
De cover van Time. Met Donald Trump als “Persoon van het Jaar”. Niet te verteren voor deze Arjen. Dat mag, en nog heel veel meer mensen haten Trump. Want hij is nu eenmaal een uitgesproken vent met kleur. Niets is grijs. Het gezegde bij dat soort figuren luidt dan ook meer dan eens: “You either love him or you hate him”. Hoe herkenbaar. Maar ik zou willen dat we eens wat meer van dat soort mensen in de Europese, en dus ook de Nederlandse politiek zouden hebben. Mensen die iets vinden, en daar aan vast houden. Wat er ook gebeurt: ze draaien niet, ze marchanderen niet, je weet wat je aan hen hebt. In die zin zijn ze (gelukkig) heel voorspelbaar. Ik heb dat honderd keer liever (honderd keer?; ja honderd keer) dan de Pechtolds, de Junckers, de Ruttes, de Timmermansen, de Nagels en de Verhofstadts (en ga zo gerust nog even door) van deze wereld.
Een beetje onderscheid? Dan komen er naast, en in één adem met Trump onmiddellijk namen als Geert Wilders en Marine Le Pen bovendrijven. Dus is het gemakkelijk om die allemaal dan maar – huppekee – op één hoop te vegen. Een mesthoop, in dit geval. Want Van Veelen schaamt zich er niet voor de duivel, Hitler, Don Corleone en een leger van slavenhouders allemaal gelijk te schakelen met die verdomde populisten (die het tegenwoordig verdorie toch zo vaak winnen, in welke verkiezing dan ook…).
Hij zet er progressieven en liberalen tegenover. Dat zijn natuurlijk de mensen die wél (kunnen) nadenken. Zo verwijt je Trump dat hij voor een waterscheiding zorgt, terwijl je zelf op een ongehoorde manier een gitzwarte lijn trekt tussen “wij, de denkers en fatsoenlijken” en “zij, het xenofobe klootjesvolk”. Hoe komt het toch dat die anderen zo vaak winnen bij verkiezingen? Al die mensen die je gemakshalve populisten noemt. Als je nou echt zo goed kan nadenken – en met jou, Arjen, moet ik misschien wel “jullie” zeggen, want als je die tweedeling wilt kun je hem van mij krijgen, hoor – en je kunt zo goed analyseren, duiden en uitleggen, waarom zoek je dan de gemakkelijkste weg? Waarom maak je er zelf zo’n vreselijk stinkende, bepaaldelijk fascistoïde puinhoop van? Waarom diskwalificeer je daarmee zo gemakkelijk zoveel mensen, die er even anders over durven te denken? Of ze nou Donald Trump of Joe Sixpack heten.
Begrijp jij dan nog steeds niet, beste Arjen, dat dat alleen maar tot meer nederlagen en nog grotere verliezen – politiek, maatschappelijk en cultureel – voor je weldenkende vrienden, jullie soort mensen, zal leiden?
Gelukkig vind je me niet per se een racist, zo lees ik ook nog tot besluit. Want ‘soms zijn er goede redenen voor zorg’. Jij haalt Ter Apel aan. Ik jou.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 