… neem ik mijn hoed af, en maak ik een diepe buiging voor Khadija Arib. Zij stopt ermee, omdat er niet meer valt op te boksen tegen zoveel onrecht, roddel en achterklap, onvermogen en gebrek aan niveau. Geen vertrouwen, geen collegialiteit. Het grote niets.
Het is niet zo gek dat met mij, velen – met gemak de meerderheid van het land – hun buik vol hebben van de politiek. Het is voortdurend hetzelfde. In de termen van Louis van Gaal, die zich wél steeds meer ontpopt als nationale held: ze leveren niet. Maar het is erger. Dat het allemaal nóg erger kon, dat had ik niet zo snel verwacht in dat wereldje van pappen en nathouden. Maar hoe diep kun je zakken? Altijd maar weer op zoek naar incidentele meerderheden, loven en bieden, sjoemelen en slijmen, zodat je tenminste dóór kunt gaan. Niet voor het land, zeker niet. Maar voor jezelf. Wat dat betreft neem ik mijn hoed af, en maak ik een diepe buiging voor Khadija Arib. Zij stopt ermee, omdat er niet meer valt op te boksen tegen zoveel onrecht, roddel en achterklap, onvermogen en gebrek aan niveau. Geen vertrouwen, geen collegialiteit. Het grote niets. Oftewel: ‘Den Haag’.
Niet minder dan 24 jaar in de Tweede Kamer, waarvan vijf jaar als voorzitter. Arib zegt dat ze al veel heeft meegemaakt in al die jaren, natuurlijk, maar dat de gebeurtenissen in de laatste 48 uur voor haar zelfgekozen vertrek al het voorgaande overtreffen. Misschien is dat wel een beetje naïef, voor zo’n gelouterde politica. Want we leven in 2022, Khadija. Een tijd waarin twee anonieme briefschrijvers, het had er gerust ook maar eentje kunnen zijn, je carrière zomaar kunnen verpulveren. Een dijk van een Tweede Kamervoorzitter. Een vrouw met een missie. Zeker, nu haar hoofd vol op het Binnenhof is afgehakt, komen de complimenten. Ze was toch zo goed. Het is een verlies. Dit had nooit mogen gebeuren. Het draagt bij aan de zure golven van misselijkheid, die ik al sinds een jaar of tien in me op voel komen als het over de Haagse politiek gaat. Inmiddels laat ik het daarom doorgaans ook maar voor wat het is. Als variant op Jimmy Perez, in die geweldige televisieserie Shetland: “de politiek is verrot, Jimmy. En jij kunt dat niet oplossen”.
Dat is niet zo erg, dat ik het niet kan oplossen. Ik wil het ook vooral niet. In dit ernstig vergiftigde klimaat. Veel erger is dat dat voor heel veel anderen ook zal gelden. Na Lubbers en Kok waren we gewend geraakt aan de B-garnituur. Wat mag en kun je nog verwachten? Maar B werd C en inmiddels, zo blijkt wel weer, zitten we nog weer wat lager in de intellectueel-maatschappelijke pikorde. Vera Bergkamp als huidige Kamervoorzitter (nog wel), is daar een typerende personificatie van, en dat verrast me niks.
De goeden lijden niet alleen onder de kwaden, ze worden erdoor weggejaagd en afgestoten. Welk verstandig mens gooit zich nog in zo’n slangenkuil? Met de sociale media 24/7 als scherprechter. Want er wordt wat afgetwitterd.
Dat stemt pessimistisch. Want zo komt het natuurlijk nooit meer goed in Den Haag. Omdat het altijd om mensen draait. En één van de besten, misschien wel de laatste der Mohikanen – nou vooruit, we hebben Pieter Omtzigt nog – , heeft nu ook de handdoek gegooid. Met veelzeggende termen als ‘twee dolkstoten in mijn rug’, ‘aanvallen op mijn waardigheid’ en met veel pijn, angst en verdriet, wat ook heel goed op die laatste foto’s van Arib voor haar besluit in haar ogen valt te lezen, neemt ze nu afscheid. “Vera Bergkamp heeft me voor de bus gegooid!” Kijk, dat is nog eens een veilige werkomgeving, waar iedereen toch zo z’n mond van vol heeft. Brr, mag ik een teiltje? Ze zou nota bene de tijdelijke commissie Corona gaan leiden, als voorloper van een parlementair onderzoek naar het coronabeleid van de regering. Misschien zijn er nu wel weer mensen die mij een complotdenker noemen, maar ik sluit niet uit dat het één van de puzzelstukjes is in dit slecht geschreven drama.
Wat Arib wordt verweten, is dat ze zoiets als een schrikbewind heeft gevoerd. Ineens komt dat uit de lucht vallen, blijken er ziekmeldingen vanwege Arib te zijn (geweest) en regent het ambtenarenklachten. Om wat gewicht in de schaal te leggen, moet landsadvocaat Pels Rijcken – zelf uiteraard van onbesproken gedrag, boven iedere twijfel verheven – bevestigen dat nader, officieel onderzoek daarnaar op zijn plaats is. Laten we niet vergeten dat Arib bij haar aantreden als voorzitter in 2016 een opdracht had meegekregen. Die hele organisatie van de Tweede Kamer, inclusief de bodes en de koks, moest op de schop. Het was zacht gezegd een janboel, noem het gerust een bende, en van de nieuwe voorzitter werd verwacht dat er letterlijk en figuurlijk orde op zaken werd gesteld. Dan weet je, als je dat goed doet, dat er een afrekening volgt. Bij Arib viel die factuur vorige week, via postbezorger NRC op de mat. Praat ondertussen met z’n allen lekker verder over een veilige werkomgeving voor iedereen.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 