Waarom hoor ik toch alleen maar dat we onderweg zijn naar een stijgende werkeloosheid, “massa-ontslagen” en dat de mensen (weer) aan het werk moeten. Prioriteit is werk! En ander oppervlakkig geneuzel…
Waarom hoor ik toch niemand over arbeidsmarktgericht studeren? Over herscholing, bijscholing en omscholing? Over “contacten met het werkveld”, om nog maar heel even in dat vreselijke jargon van instanties, commissies en andere overheidsdienaren en -schnabbelaars te blijven.
Want dáár gaat het natuurlijk om. Er blijft werk genoeg en er zijn (straks weer) mensen genoeg, maar ze hebben de verkeerde opleidingen, trainingen en cursussen gevolgd. We zitten niet meer te wachten op “logistiek specialisten”. Hoeveel wilt u er hebben? Tien, twintig? Ik kan ze u morgen bezorgen, letterlijk. Van magazijnmedewerkers tot managers en alles wat daar tussenin zit. Of marketingmedewerkers? U zoekt er 25? Akkoord, einde van de week heb ik ze bij u. Goudgerande kandidaten. Managers, onderzoekers, hulpjes en creatieven.
Oh, u zoekt een directeur? Uit voorraad leverbaar. Interim-managers, van hetzelfde laken ook al een pak. Ik krijg er per dag zo’n tien binnen. Niets mis mee, maar “we” hoeven ze niet.
Maar nu de echte pijn op de arbeidsmarkt.
Ten bewijze dat de aansluiting met de steeds groter wordende poel van werkelozen (jawel, bereid u allen voor op baanloze groei in de komende jaren) bijna volledig afwezig is, heb ik al langer dan een jaar twee op het oog “normale”, maar in werkelijkheid toch zeer bijzondere vacatures in de aanbieding:
- een Accountant AA en
- een Werkvoorbereider in de elektra-installatietechniek.
Niks bijzonders, maar niet te vinden. Belt u mij, mailt u mij of wat dan ook, als u enig zicht heeft op zo iemand. Leeftijd? Maakt niet uit. Liever parttime werken, een dag of drie of zo? We hebben niets te vinden, dus dat is ook al prima. Oh ja, als het even kan wel een beetje in de buurt van Valkenswaard.
Ook al hebben mijn opdrachtgevers het inmiddels praktisch letterlijk opgegeven (we huren wel extern in, we verschuiven werkzaamheden, we laten overwerken, we doen zelf nog wel een stapje extra, we stoten werk af, we wachten de crisis even af, goddank, en verzint u zelf nog maar een paar redenen om dit drama – ogenschijnlijk – af te wenden), houd ik die vacatures principieel actueel. Al moet ik mijn 25 jarig jubileum ermee volmaken (dat is dus nog vijf jaar).
De politiek roept ach en wee, maar snapt er niks van. Hoezo, massa-werkeloosheid? Stuur mensen een andere richting op, letterlijk en figuurlijk. Maak die arbeidsmarkt flexibel, en dan bedoel ik niet zozeer in uren maar in kennis. Jawel, employability! Ik hoor er niemand meer over. En dat typeert de onkunde van de beleidsmakers.
Dus, kandidaat, onderscheid u, ontwikkel u en informeer naar de mogelijkheden. Nu en over vijf jaar. Houd op met die cursus logistiek en dat Nima A-verhaal. U heeft tienduizenden mensen voor u. Dus u doet dat alleen maar voor uzelf. Verder heb je er steeds minder aan, echt. Kijk liever naar de zorg, naar de accountancy, naar de installatietechniek. Leer een echt vak. En zo zijn er nog wel een paar branches te bedenken. Ja, sorry, daar zit het werkwoord “denken” in, en dat maakt het alweer een stuk lastiger. Het is niet anders, de consequenties van niet-nadenken zijn steeds meer volledig voor uw rekening. Letterlijk. Want de maatschappij kan die uitkeringen niet blijven(d) ophoesten.
“’t Schaep met de 5 pooten” – briljante televisieserie van Eli Asser, gelukkig al twee keer op herhaling en met een derde op komst, dat is het goede nieuws – had enkele tientallen jaren geleden toch al die prachtige ballade van “Waar vind je nog een goeie timmerman…, die wat zijn ogen zien met zijn handen maken kan…. De hele samenleving wordt er zenuwachtig van… Waar vind je tegenwoordig nog een goeie timmerman…?”
Weet u er één?
Ton Westphal + No Nonsense ++ 