De verkiezingen.
Ik zou er iedere dag wel iets over kunnen schrijven, maar schrik niet: dat ga ik niet doen.
Dit moet genoeg zijn. Want het komt toch allemaal op hetzelfde neer. Er verandert niets. Men blijft de eigen standpunten herhalen, of ze nu begrepen worden of niet. Nee, ik bedoel niet door de kiezer, ik meen echt dat de lijsttrekkers het volgens mij zélf niet doorhebben. Niet helemaal, of helemaal niet. Ze zijn de buikspreekpop van de partijdenktank. Daarom pleit ik ook al een aantal jaren voor een zakenkabinet (dat er toch nooit zal komen). Want ik wil naar mensen luisteren die mij wat kunnen leren, kunnen uitleggen, kunnen toelichten, kunnen motiveren.
Wat heb ik behoefte aan een visionair, een wijde blik, iets van een vergezicht waar we naar toe moeten met dit land en Europa. In plaats van al die platte statements terwijl de camera terugzwenkt naar het hoofd van de opponent, die meewarig en traag “nee, nee, nee” staat te knikken. Enzovoort, enzovoort. Dag na dag. Ik word er misselijk van, fysieke afkeer van dat soort tonelen. Gelukkig is het zo 12 september. Zijn we daar tenminste vanaf.
Dan komt Rutte II, met VVD, PvdA en D66, oftewel: 35 + 32 + 13 = 80. Heb je gelukkig het CDA niet meer nodig. Het is ook veel beter als die partij de vele wonden gaat likken en eerst eens enkele jaren in retraite gaat. Er is vast wel ergens een klooster of een leegstaande kerk beschikbaar. Daar komen ze opnieuw tot de ontdekking dat ze niet meer relevant zijn, maar besluiten ze toch weer mee te doen aan de volgende verkiezingen. Over een jaar of twee, of zo. Het heeft iets sneus, zoals een voormalige topsporter die zich tien jaar na zijn laatste medaille weer wil plaatsen voor de Olympische Spelen. Denk aan Rintje Ritsma, die aankondigt straks in Rusland van de partij te willen zijn op zijn geliefde afstand, de 1.500 meter. Of Berry van Aerle, die serieus gaat beweren dat Louis van Gaal straks tegen Turkije beter hem kan kiezen voor de rechtervleugel achterin. “Want dat is een heel cruciaal duel, dat gaat ergens om. Samen kunnen we meer.”
Of het wordt toch zoiets als VVD, CDA en D66 (wat Rutte wil), want ik sta nergens meer van te kijken. Even rekenen: 35 + 12 + 13 = 60. Hé, dan kom je dus 16 zetels te kort. Halen we GroenLinks erbij, want Jolande Sap – daarover later meer – is al vele, lange maanden regeringsgeil. Dus plus 4, maakt 64. Nóg niet genoeg. Dan gaan we die schat van een Arie Slob verleiden, dus de ChristenUnie. “Kunduz” in ere hersteld. Even rekenen: we waren blijven steken op 64, komen er 6 bij, dat maakt 70. Lekker puh. Zelfs zo’n coalitiegedrocht kan dus ook niet, Mark. De premier, die dit soort simpele optelsommetjes al niet kan maken in een tijd van economische crisis. In die zin verschilt hij niets van Emile Roemer.
Want de natte droom van de Prins Carnaval uit Boxmeer is een linkse coalitie, met hem, of desnoods Diederik Samsom in het Torentje. De man denkt dat het serieus zou moeten kunnen lukken. Gaan we even tellen: 22 + 32 + 4 = 58. Ik sluit niet uit, want luisteren is niet het sterkste punt van politici, dat onze Emile denkt D66 voor zijn karretje te kunnen spannen. Nou, vooruit. We hadden dus 58. Komen er 13 bij, dat maakt in totaal 71. Hoe eenvoudig kun je zijn, Emile? Staat SP voor Simpele Partij? Op die manier zou je het bijna gaan denken.
Ik heb het debat bij RTL in Carré gevolgd. Daar heb ik toch één ding geleerd en ben ik in een ander ding bevestigd. Emile Roemer is nog dommer dan dat ik al dacht. Een eenvoudige Harry (of Berry?), zo lees je links en rechts. Maar het gaat verder. Het is nog minder. En het is vooral veel dubieuzer.
Tot besluit ben ik in Jolande Sap bevestigd. Zij zou prima de linkervleugel van de VVD kunnen invullen. Bovendien klikt ze opmerkelijk goed (zit daar meer achter?) met Mark Rutte. Een correcte en stijlvolle dame, goedgekleed, met een gezond verstand. Omdat het altijd en alleen maar om de poppetjes draait, is zij dus en natuurlijk geen type voor GroenLinks (zie de polls), waar een rat op gympen juist zoveel beter zou hebben gescoord.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 