HET ZAL ALTIJD KONINGINNEDAG BLIJVEN

Het was op 31 januari 1980. Verhuizen van het Gooi naar Brabant. Met een vrachtauto vóór mij en m’n schoonmoeder naast mij. Goh, ik mocht ineens niets meer zeggen. Op de autoradio kwam het nieuws dat Koningin Juliana afstand nam van de troon. Alsof dat nieuws was… Ik had wel andere dingen aan m’n hoofd. Oude mensen, Oranjefans, waar gáát het in godsnaam over.

Maar nu is het 29 januari 33 jaar later. Nog steeds in Brabant; ik moet niet meer aan verhuizen denken. Maar de wereld lijkt ineens stil te staan. Pas nu begrijp ik dat ik toen dus ook stil moest zijn. Ongelofelijk, wat zo’n abdicatie – het woord lijkt op een levensgevaarlijke verwijdering van een gezwel te duiden – nu al teweeg brengt. Wat een meningen, wat een geklets, wat een verhalen en wat een aandacht om niets. Dat Willem-Alexander koning wordt, dat zag iedereen toch al lang aankomen? Dat het nieuws er nu is, OK, maar drijf dan niet zover weg, ga ieder woord niet op een koninklijk goudschaaltje wegen en ga niet zo gewichtig iets interpreteren wat iedereen gewoon kan zien, horen en begrijpen.

In die zin deed Beatrix het een stuk beter. Opnieuw een mooie, heldere toespraak, zoals haar legendarische kerstboodschap in 2009. Kunnen veel mensen nog wat van leren.

Maar haar onderdanen, in ieder geval die bij de publieke omroep, vanaf 18.30 uur gisteravond en zo maar door, uren aan een stuk, onophoudelijk, tot en met de gasten bij Pauw & Witteman, putten zich vooral uit in het benadrukken van het feit dat Beatrix een mens is. Heb ik nooit geweten. Dus toch groot nieuws.

Stel je met z’n allen toch niet zo aan. Beatrix was een prima koningin, en heeft een prima opvolgster in Máxima. Daar heeft haar vader precies op tijd nog voor kunnen zorgen. De sluwe Bernhard, ik zie hem glimlachen. Zijn laatste kunstje, dat nu gaat renderen. Het hele scenario klopt. Raar dat ik in al die uren daar niemand ook maar iets over heb horen zeggen, maar misschien heb ik wel iets gemist. Ja, op het eind van Pauw & Witteman, heel voorzichtig, de toekomst met Koning Willem-Alexander. In België hadden ze iets gezegd in de trant van dat hij “zeer intelligent” zou zijn, waarop Herman Pleij uitlegde dat je altijd rekening moet houden met het referentiekader, in dit geval van de Belgen. “De maatstaven daar liggen heel laag”, wat werd aangevuld door Paul Witteman met: “De lat ligt op de grond”. Mooier en veiliger kan ik het niet zeggen.

Voor de rest dus veel gezever. Verre van koninklijk.

Koningin Máxima heeft nu al blijk gegeven van veel common sense en niveau. Een waarachtige opvolgster. Haar vader zal niet bij de plechtigheden, straks in april aanwezig zijn, zo gaf zij zelf aan. Einde discussie voordat die begint. Helderheid. Een statement. Dat smaakt naar meer.

Willem-Alexander zal volgen. Prins Bernhard heeft zijn zin. We krijgen een Argentijnse koningin die alle aandacht zal opeisen, en dus blijft het gewoon Koninginnedag.

Ondertussen moest ik ’t Schaep in Mokum missen, verdorie. Terwijl de KRO juist acht afleveringen aan één stuk op iedere maandag wilde gaan uitzenden: “We willen dat de afleveringen van ’t Schaep op acht achtereenvolgende maandagen uitgezonden worden en niet dat ze worden onderbroken. Dat is zonde”, zei een woordvoerder van de omroep een paar weken geleden tegenover Metro. “Als we in januari starten, weten we zeker dat de serie niet wordt onderbroken.”

Wat is zekerheid in dit leven?

Tot besluit is dit een goede gelegenheid om een ander hoofdstuk van mijn boek “Menschen sind gesellige Tiere” op deze site te publiceren: “Het fondanten gezichtje van Balkenende”. Het is nogal wat tekst, wat ik zeg, een hoofdstuk, maar na langer dan vier jaar actueler dan ooit.