Vanavond in ieder geval weer interessante televisie. Zomergasten, ik kijk er ieder jaar weer naar uit. Elke zomer opnieuw, Dat de tijd vliegt, kun je heel gemakkelijk constateren aan de hand van de presentatoren en de gasten van voorgaande edities. Wat?!… is dat al zo lang geleden? En ik herinner het me nog zó goed…. Soms zelfs woordelijk.
Toch heb ik, voordat er anno 2013 nog maar één beeld de ether in is geslingerd, al wat kritiek. Dit keer op de gastkeuze. Toen ik hoorde dat Wilfried de Jong dit jaar de presentator zou zijn, had ik de hoop dat er nu eindelijk eens iemand uit de sportwereld zou worden uitgenodigd. Meer in het bijzonder: voetbal. Ik snak naar een zomergast, en in dit geval niet in willekeurige volgorde genoemd, als
- Johan Cruijff,
- Guus Hiddink,
- Louis van Gaal,
- Martin Jol,
- of desnoods Bert van Marwijk.
Of iemand als Marco van Basten, Mark van Bommel of voor mijn part Arjen Robben… De achterkant van dat soort ego’s. Wilfried de Jong lijkt mij daarvoor bij uitstek geschikt, ook en misschien wel juist binnen een format als Zomergasten. Het had er maar eentje hoeven te zijn. Maar nee, het zijn altijd (semi-)intellectuelen, aangevuld met links en rechts een figuur uit de culturele wereld en/of een (gesjeesde) politicus. Het lijkt al heel erg losjes als een Katja Schuurman of een Linda de Mol in een enkel jaar voorbij mag komen. En, typerend, ooit mocht Bettine Vriesekoop aanschuiven: “correspondent te Peking”, zo lees ik op de site van Zomergasten. Hoezo, was zij niet ook en vooral één van de wereldsterren in haar sport, tafeltennis?
Waarom altijd zo gewichtig? De salon opnieuw uitgevonden. En dat bij de VPRO.
Ik had dit jaar graag ook iemand als Willem Holleeder gezien, of Joep van den Nieuwenhuyzen. Gekende criminelen, maar toch ook net mensen. Op zo’n Van den Nieuwenhuyzen kunnen wel honderd psychologen afstuderen. Veroordeeld voor – in dit geval in willekeurige volgorde –
- bedrieglijke bankbreuk,
- faillissementsfraude,
- omkoping,
- valsheid in geschrifte,
- meineed en
- vervalsing.
Tweeënhalf jaar de bak in. Een normaal mens zit al in zak en as als hij of zij bij de rechter moet verschijnen vanwege een verkeersovertreding, maar deze Joep maakt er juist een show van. Loopt, nadat hij is gevonnist, met een grijns van oor tot oor de rechtbank uit en gaat direct aansluitend de tafels en de stoelen rechtzetten voor zijn persconferentie. “Wie doet me wat?”
Dat is woest fascinerend, vind ik. Kan deze meestermisdadiger niet alsnog worden ingelast? Ik weet zeker dat hij heel graag ja zal zeggen en de reiskosten voor eigen rekening neemt. Het verschijnsel-Van den Nieuwenhuyzen, dat volgens mij net zo goed het Van den Nieuwenhuyzen-complex kan worden genoemd, het Joep-syndroom, volledig naar analogie van het Van Münchhausen-syndroom, of het syndroom van Gilles de la Tourette. Je zit helemaal fout en je bent hartstikke schuldig, maar je roept zo hard dat je alles goed hebt gedaan dat je het ook zelf gelooft. Als ik psycholoog was, dan wist ik het wel. Boekenkasten vol zou ik schrijven.
Op Van den Nieuwenhuyzen kom ik de volgende keer terug. Dat heeft te maken met de columns die ik in de periode van 1998 tot in 2006 voor het Brabants Dagblad en het Eindhovens Dagblad heb geschreven.
Nu eerst Zomergasten.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 