Column van Ton Westphal, zoals geplaatst in het Eindhovens Dagblad en het Brabants Dagblad van 9 februari 2001. Nee, er verandert niet zoveel.
“Wat is nu echt belangrijk en wat niet? In de zomer van het vorige jaar werd ik getroffen door een weggemoffeld éénkolommertje in de krant, dat verslag deed van de moord op een non in Verweghistan. Het was niet zomaar een moord. Nee, de details van die paar regels waren buitengewoon weerzinwekkend. Op de voorpagina stond een grote kleurenfoto van Frank Rijkaard – hoe zou het toch met hèm zijn? (tip: bij uitstek geschikt als Hoofd Opleidingen bij een topclub) – die een traantje moest wegpinken na de dramatisch verloren halve finale van het EK. Zijn rol was eveneens uitgespeeld.
Thans rollen zowel journalisten en politici als columnisten over elkaar heen waar het gaat om Máxima, Máxipa of ene Karel Aalbers te Marbella. Aan de andere kant van de wereld is het dodental van de aardbeving in India inmiddels opgelopen tot meer dan 100.000. Maar in Nederland wordt tijdens uren live televisie gewikt en gewogen of Rintje dan wel Gianni naar de WK schaatsen moet worden afgevaardigd. Life is all about priorities.
Ook ik heb natuurlijk wel een mening. Máxima mag van mij koningin worden als de aanstaande koning dat wenst (ieder het zijne); haar vader wil ik in dit land niet zien, behalve voor een rechtbank; Aalbers is ook een boef en ik denk dat Gianni meer kans op de wereldtitel had gehad dan Rintje. Zo, dat gezegd hebbende ga ik naar mijn eigen prioriteiten: vindt voor de meest uiteenlopende functies maar eens de best geschikte mensen. Leuk vak, mooi vak, aan de absolute voorkant van de conjunctuur. En bijzonder verhelderend waar het gaat om normen en waarden, cq rechten en plichten in de huidige maatschappij.
Wat wij belangrijk vinden? Behalve Máxima zijn dat in de kern nog steeds brood, spelen en vrije dagen. En een auto van de zaak, en niet teveel gezeur aan onze kop en een bovenmodaal salaris of meer. We hebben vooral ook “tijd voor onszelf” nodig. We moeten (leuk werkwoord in dit verband) vanavond immers nog tennissen, naar de sportschool, naar de club. We socializen ons een aap. Zo ook de kandidaat die toch bij zijn volle verstand op zoek was naar een andere baan. Hij was ongelukkig, omdat zijn huidige werkgever geen toekomst meer kan bieden. Het leuke werk werd steeds meer uitbesteed. Voor hem restten slechts de standaard klussen. En van een leuk team was al lang geen sprake meer. Maar hij werkte er al wel langer dan tien jaar.
Nu kwam zijn kans. Lekker dichtbij, volop mogelijkheden tot ontplooiing, binnen een bekend kennisveld. En alhoewel hij slechts een LTS’je kon laten zien en ook al wat grijze haren had, zou zijn mogelijke nieuwe werkgever daar onder de gegeven marktomstandigheden geen problemen mee hebben. Ze wilden hem graag en boden hem een kleine NLG 5.000,-, veel vrije dagen en een auto. Dit was dus werkelijk zijn kans, want tussen ons gezegd en gezwegen zie ik echt een bui aankomen voor dit soort mensen. Geen onderscheidende talenten, nooit meer iets bijgeleerd, ieder jaar braaf het dienstjaar erbij en verder eigenlijk niets. Toen hij moest tekenen, trok hij zich echter toch terug. Als serviceman zou hij namelijk een paar keer per maand de kans lopen te worden opgeroepen voor een storing. En we moesten weten: hij had een leuke staanplaats op een camping. Daar placht hij toch vele weekeinden door te brengen en als hij dan “iedere keer” zou worden opgebeld, dat was toch maar niks. Of als hij op een verjaardag zat? Dat zou toch ook heel vervelend zijn. En, hij zat immers niet op de schopstoel. Dat is het meeste verschrikkelijke woord in een sollicitatieprocedure: “schopstoel”. Goede mensen, die zitten nooit op de schopstoel. Die trekken hun eigen plan. Maar dan moet zo’n plan er natuurlijk wel zijn.”
Ton Westphal + No Nonsense ++ 