IK, VLADIMIR POETIN

Wat gebeurt er toch allemaal in dit land? Loop al enkele dagen met het idee om een stukje over Vladimir Poetin te schrijven, maar in de tussentijd steekt er een belachelijke storm op over Zwarte Piet en het Oudhollandse sinterklaasspel en blijkt de televisiebewerking van De Prooi niet minder dan adembenemend te zijn. Zaterdag jl. de eerste aflevering gezien en ik kan u aanraden, mocht u deze hebben gemist haal die dan nu in en reserveer tijd in uw agenda voor komende zaterdag en zaterdag volgende week. Het is maar een serietje van drie en ik kom er hier zeker nog op terug. Eerst dan maar via Zwarte Piet en Rijkman Groenink naar Vladimir Poetin. Dat is toch echt de ergste van dit stel, ondanks de Verenigde Naties. In alle ernst: de gevaarlijkste man op aarde. Hij is het vleesgeworden kwaad.

De grote lijn is, dat er dankzij hem (nog) geen enkele bom is gevallen op het regime van Assad in Syrië. Zelfs de veelgeraadpleegde Frank van Kappen wist in Nieuwsuur kort na de fameuze toespraak van John Kerry in dit verband met zekerheid te duiden, dat er tenminste één raket door de Amerikanen zou worden afgevuurd. Voor hun eigen geloofwaardigheid op het wereldtoneel was er geen weg meer terug. Nu is die Van Kappen niet van de straat. Als generaal-majoor b.d. der Mariniers, was hij onder meer adviseur van de secretaris-generaal van de VN op het gebied van vredesoperaties. De man is nog altijd adviseur van de NAVO en van het Haagse Centrum voor Strategische Studies. “Geen weg meer terug.” Toch maakten die machtige Verenigde Staten vrijwel onmiddellijk daarna rechtsomkeert. Simpelweg omdat Poetin niet het risico wil lopen dat straks zijn feestje in Sotsji – sport verbroedert, toch? – wordt bedorven door een potentieel zeer explosief conflict. Over macht en willekeur gesproken. Deze rat bewerkt Assad – voor hem een klein kunstje – om even recht op te zitten en pootjes te geven, zodat Obama geen kant meer op kan. Zolang als het duurt, en dat is in ieder geval tot en met de slotceremonie van de komende Winterspelen. Daarna gaat dit kat en muis-spel weer op volle kracht verder. Zuigen, liegen, beloven en niet nakomen. Want Assad was bij geboorte al onbetrouwbaar, maar Poetin is zijn meester.

Dat zijn dus de grote lijnen. Macht op het wereldtoneel. En hoe speel ik dat uit, nu het nog kan. Kleiner bier is dat gedoe rond homorechten, Greenpeace en die diplomaten aan beide zijden. Ook typisch Poetin. Een aframmeling links en rechts, een inbraakje zus en gespeelde verontwaardiging zo. Veel poeha voor de bühne, terwijl ondertussen ook nog ons Koninklijk paar de zogenaamde vriendschapsbanden in Moskou zou moeten gaan vieren. Ik zie de foto’s volgende maand al voor me, in vol ornaat. Volledig zoals het hoort, aan het rijkste diner, in het mooiste paleis. Stijl, exclusiviteit en goede smaak strijden om de eer. Alleen de casting klopt van geen kant. Die gaat volledig mank en zal niets meer of minder zijn dan een enscenering van het begrip “cynisme”. En dat wordt ons dus allemaal feestelijk opgediend. Waar zie je je eigen onderdanen voor aan?

Zo zijn we tot besluit weer terug in eigen land. Als we het hebben over de rat Poetin, dan lijkt Rutte c.s toch veel meer op een klein, piepend grijs veldmuisje. Nou vooruit dan, een konijn. Nijntje. En eerlijk gezegd word ik liever geregeerd door een lief, schattig en vrolijk naïef konijntje, dan door een rat. Alles is relatief, en op deze wijze een opening om toch positief af te sluiten. Of ben ik nu aan het rationaliseren?