DE TEFLONLAAG VAN MARK RUTTE

We willen weg van de dagdagelijkse treurnis om ons heen, en neem de mensen dat eens kwalijk. Werkeloosheid, oorlogsdreiging, crisis en voedselbanken. Even niet. Als je dan wat leuks in de aanbieding hebt, dan krijg je zoals dat heet momentum. Mark Rutte is in die zin de perfecte kandidaat…

De stofwolken van de verkiezingen voor de Provinciale Staten zijn neergedaald. En het valt mee, vinden ze bij de VVD. Je kunt uitleggen dat je het goed hebt gedaan, ook al heb je verloren. Dat spel wordt overigens door alle partijen met verve gespeeld. Toch had ik verwacht dat de VVD meer schade zou oplopen.

Het gaat om de poppetjes, dat is bekend. En Mark Rutte is overduidelijk zo’n poppetje. Hij heeft een glimmende teflonlaag, waar alle kritiek op stuk loopt. Rutte is zó geconditioneerd dat hij het allemaal met een glimlach kan afdoen. Een grapje links en een kwinkslag rechts. Veel kiezersvolk is daar gevoelig voor. “Die jongen doet toch z’n best, en hij is altijd zo opgeruimd.” Maar het is kunstmatig, als je het afpelt wordt het bijna eng.

Ik heb enkele weken geleden meegedaan aan een fotowedstrijd. Je kon inschrijven voor een stuk of vier categorieën. Mijn bijdrage was een tropische vogel, die met zijn poten in het ondiepe water roerloos zijn omgeving aan het afspieden is. Volledige concentratie in beeld gebracht, en van heel dichtbij. U begrijpt het al, het was een inzending voor de afdeling “natuur”.

Toen ik daags daarna de bijdragen van de concurrentie zag, zei ik al tegen Milia dat ik er niet met de hoofdprijs vandoor zou gaan. Want zowel in “natuur” als bij “mensen”, dan wel “architectuur” of “techniek” kwam ik nogal wat lollige foto’s tegen. Of plaatjes die als zodanig bedoeld waren. Aan de verschillende reacties op de tentoonstelling zag en hoorde ik al, dat mensen dat dus echt leuk vinden. Het roept sympathie op, ze kiezen daarvoor en dus stemmen ze daar op. Lachen, dáár gaat het om. De winnende foto’s, in iedere categorie, waren allemaal bedoeld om een lach op te roepen. Ik had het dus helemaal verkeerd aangepakt. Niet slim.

We willen weg van de dagdagelijkse treurnis om ons heen, en neem de mensen dat eens kwalijk. Werkeloosheid, oorlogsdreiging, crisis en voedselbanken. Even niet. Als je dan wat leuks in de aanbieding hebt, dan krijg je zoals dat heet momentum. Mark Rutte is in die zin de perfecte kandidaat. Hij wordt niet gehinderd door enige kennis, ik bedoel dat letterlijk, maar weet wél heel goed hoe hij het spelletje moet spelen. Die regels kent hij inmiddels allemaal uit z’n hoofd. Maar dat is ook een prestatie. Niet dat het land daar veel mee opschiet, maar zijn partij vaart er wel bij.

Nu dus blijkt dat de VVD met Mark Rutte wel een stootje kan velen (kiezersbedrog, de ene fraudezaak na de andere, gedwongen vertrekkende bewindslieden, omkoping en nu weer een gevalletje zetelroof in de Tweede Kamer, dat overigens volgens Edith Schippers allemaal in scene is gezet), wordt binnen vier dagen de coalitie op scherp gezet.

De PvdA heeft met Samsom een heel ander poppetje in huis. Zij hebben dus wél fors verloren. Van je coalitiegenoot moet je het hebben, want enkele dagen nadat je hebt geroepen dat je elkaar vasthoudt om Nederland sterker en socialer uit de crisis te halen – blah, blah, blah – word je pootjegelicht. Niet sportief, nee. Maar bij de VVD hebben ze sinds woensdag jl. het bewijs dat ze kunnen doen en laten – ook dat bedoel ik letterlijk – wat ze willen. De kiezer stemt toch op Rutte. Die bonus vanwege de premier is hoger dan bij welke (staats-)bank dan ook. En dus ligt een verbond met D66 en CDA voor de hand, eventueel aangevuld met ‘klein rechts’. Dan heb je die hele Drammerik niet meer nodig. Bizar.

Eindelijk hoeven ze in Den Haag niet meer bang te zijn voor Tweede Kamerverkiezingen. Dat geldt dus ook voor de PvdA. Een breuk met de VVD zal ze alleen maar kiezers opleveren. Dus uw stem van afgelopen woensdag – al dan niet uitgebracht – heeft een mega-impact.

Dan nog eentje tot besluit. Ik ben Wouter Bos weer regelmatig tegengekomen, vorige week. Dat sterkt me in de overtuiging, dat hij weleens een comeback zou kunnen maken bij de komende verkiezingen. Die zullen na gisteren (alleen al qua timing!) zeker geen twee jaar meer op zich laten wachten. Dan krijgt Mark Rutte alsnog z’n concurrent. Onverwacht, op z’n minst even slecht, maar met een vergelijkbare teflonlaag. Gelukkig hebben we dan altijd nog Miss Peggy Lee, die het met deze (h)eerlijke klassieker weer even in perspectief plaatst: Is that all there is?