Ik vind dat werknemers die vanuit hun professie de verantwoordelijkheid krijgen voor mensenlevens, op regelmatige basis gescreend moeten worden. Dus niet alleen piloten, maar ook treinmachinisten, buschauffeurs en medici (denk aan zo’n Jansen Steur).
Je bent als werkgever verantwoordelijk voor het doen en laten van je personeel onder werktijd.
Dat lijkt me niet zo’n ingewikkelde regel. Als een monteur van de brandblusinstallatie bij No Nonsense Consultancy langskomt voor groot onderhoud, en hij zet aantoonbaar (live geregistreerd op de video van de beveiligingsinstallatie) de keukenkraan in de koffiecorner open, met de uitloop niet in de gootsteen maar boven het aanrecht van het keukentje waardoor forse waterschade ontstaat, dan denk ik dat iedereen het niet meer dan vanzelfsprekend vindt om zijn baas daarop aan te spreken. Wat heet aan te spreken, dat wordt een typisch gevalletje waterschade, te vergoeden door de brandblusfirma.
Ik begrijp daarom al het gekrakeel niet rond de aansprakelijkheid van Germanwings voor de vliegramp vorige week. Natuurlijk zijn ze daar aansprakelijk, want ze zijn verantwoordelijk voor hun medewerkers.
Dat wordt dus een inkoppertje voor de specialisten op dit terrein. Germanwings, en daarmee Lufthansa, zal een zware pijp roken.
Iedere vliegramp verandert de luchtvaartindustrie. Bijna onmiddellijk is daarom bij veel maatschappijen het cockpitbeleid aangepast. Je laat niemand meer alleen achter de knuppel zitten. En terecht natuurlijk. Nooit bij stilgestaan dat dat überhaupt mogelijk was, geen twee paar ogen binnen een industrie die zo bol staat van de veiligheidsmaatregelen. Feitelijk onvoorstelbaar. Je moet als passagier iedere keer je schoenen uitdoen, je riem inleveren en je horloge laten scannen. Ondertussen sta je als een schaap met je after shave in een plastic zakje in je hand, terwijl eenmaal in de lucht de gezagvoerder een plasje kan doen en zomaar niet meer kan worden toegelaten op zijn werkplek. Maar het gebeurt.
Belangrijk voor ons allemaal is om te leren van gemaakte fouten.
Ik vind dat werknemers die vanuit hun professie de verantwoordelijkheid krijgen voor mensenlevens, op regelmatige basis gescreend moeten worden. Dus niet alleen piloten, maar ook treinmachinisten, buschauffeurs en medici (denk aan zo’n Jansen Steur). Ook bijvoorbeeld vrachtwagenbestuurders, of medewerkers van kerncentrales, raffinaderijen of chemische fabrieken, bezitten veel macht over anderen. Zij kunnen beroepsmatig heel gevaarlijk worden. En dat willen we als maatschappij natuurlijk voorkomen. Een rijbewijs, net als een academische studie, biedt echt onvoldoende zekerheid. Overigens heb je nooit “zekerheid”, maar je hebt als werkgever wel een zorgplicht dat je er alles aan hebt gedaan om zoveel mogelijk risico’s te voorkomen. Dus: onderzoeken, testen, controleren, analyseren. Niet alleen bij aanname, als dat al gebeurt (…), maar voortdurend. Door onafhankelijke professionals, de besten in hun vak. Waarom wél de bekende permanente educatie, beroepsmatige vaardigheden, maar geen psychologisch/emotionele training en onderzoek? Zoiets als een diploma mentale gezondheid voor specifieke beroepsbeoefenaren.
En dan, ook met referte aan de zaak-Els Borst, zwaar maatschappelijk belang en levensbedreigend risico dient de individuele privacy te overstijgen. Als de dokter/behandelaar van in dit geval Andreas Lubitz dus constateert dat zijn patiënt zijn werk niet meer normaal kan uitoefenen, dan dient er een melding uit te gaan naar de werkgever. Dat is maar heel normaal, vind ik.
De 150 slachtoffers kunnen er niet meer voor pleiten. Wij nog wel, anders is het wachten op de volgende ramp. En dan zullen we ons weer afvragen: “Hoe kon dát nou toch gebeuren?”. Tja…
Ton Westphal + No Nonsense ++ 