IRRITATIES BIJ HET CRUISEN

De directheid waar zeker de Nederlanders vaak zo prat op gaan, is doorgaans buitengewoon inconsequent. Heel normaal en toepasselijk als we kaatsen, maar als je de bal vervolgens terugkrijgt heet dat al te vaak onbeleefd, kwetsend, agressief en zijn de gevolgen soms zelfs niet te overzien. Eenzijdig dus. Oppassen is het toepasselijke werkwoord.

De eerste maanden van dit jaar hebben Milia en Ton Westphal een cruise gemaakt. Een zogenaamde Grand Voyage, met Holland America Line. Een rondje Zuid-Amerika, plus Antarctica. Daar is natuurlijk heel veel over te vertellen. Ook over de HAL, en waarom juist die maatschappij. Maar er waren ook drie zeer persoonlijke redenen om samen nu eens zo’n reis te maken:

• Ton Westphal 60 jaar,
• 40 jaar getrouwd en
• 25 jaar No Nonsense Consultancy.

Hé, daar komen zomaar drie belangrijke mijlpalen bij elkaar. Daar mag, nee: moet je even bij stilstaan, vinden we. In de komende tijd kunt u hier af en toe meer lezen over onze ervaringen, inclusief de nodige bespiegelingen. En aan de linkerkant van deze pagina, onderaan, publiceren we ook nog wat foto’s van de reis via Flickr.

De meeste impact wordt zoals altijd gemaakt door mensen. Waar dan ook, wanneer dan ook. Daar begin ik dan ook maar mee. U kent die mensen wel. Praten, praten, praten. Je vindt ze overal, en soms vraag ik me af of ik in gezelschap de enige ben die gewoon rust wil hebben, even iets wil lezen of eenvoudigweg naar buiten wil kijken. Je bent dan al snel een outcast.

Mensen staan dan ook al gauw klaar met hun oordeel. Nee, ze spreken dat niet uit, maar een volgende keer als je ze tegenkomt draaien ze hun hoofd om. Ze zien je niet meer staan. Je hebt dus ruzie gemaakt, door niet mee te doen aan allerlei gesprekken over niets. Ongevraagd en out of the blue. Stel dat je je wél in dat soort geouwehoer stort, en zegt dat je het inderdaad allemaal maar onzin vindt waar je niet aan mee wilt doen, in ieder geval niet hier en niet nu. Nou, dan heb je het natuurlijk helemaal verbruid “in gezelschap”. Maar eigenlijk denk ik zelf dat dat het meest eerlijke is. Gewoon uitspreken wat je vindt. We zijn allemaal toch zo heerlijk direct? Als iemand zich afvraagt waarom ik mij niet meng in een ongevraagd gesprek, zou hij of zij dat gewoon kunnen vragen. Niet achter mijn rug om aan de buurvrouw, maar gewoon, aan mij. Op een nette manier, dan komt er ook een fatsoenlijk antwoord terug.

Maar, zoals hier wel vaker aan de orde gesteld, die directheid waar zeker de Nederlanders vaak zo prat op gaan, is doorgaans buitengewoon inconsequent. Heel normaal en toepasselijk als we kaatsen, maar als je de bal vervolgens terugkrijgt heet dat al te vaak onbeleefd, kwetsend, agressief en zijn de gevolgen soms zelfs niet te overzien. Eenzijdig dus. Oppassen is het toepasselijke werkwoord. Maar dat kan zeer vermoeiend zijn. Eén van de redenen waarom ik bijvoorbeeld liever aan een hele kleine tafel zit, relatief uit de richting of in een hoekje.

Mensen vinden het veel te vaak gek en raar als je niet wilt meedoen. Ze hebben er zichtbaar moeite mee, en – nog gekker – het komt nooit meer goed.

GROEPSPROCESSEN

Groepsprocessen. Ze kunnen buitengewoon boeiend zijn. Kijken en luisteren. Ik geef toe, iets voyeuristisch zit er natuurlijk wel in. Mensen kruipen bij elkaar en gaan praten. Praten, praten, praten. En als je er niet bijzit, dan weten ze je toch wel te vinden. In de hal, bij de lift, onderweg, lopend over het dek of bij de bestudering van een manshoge globe. Diep in herinneringen wegdromend, word je dan eensklaps gewekt door zoiets als: “Hij is bijna op ware grootte, hè?”. Tja, je bent dan niet alleen weer helemaal wakker, wreed gestoord bij je overpeinzingen, maar wat moet je dáár nou weer op zeggen? Welke reactie is gepast? Want voor je weet heb je weer verkeerd gereageerd, en lig je ‘eruit’ straks bij het buffet. Je lult dan maar wat mee, go with the flow, want dat wordt van je verwacht.

Oppervlakkig meekletsen voor de vorm, je voert een act op, precies doen waar je omgeving vanuit gaat. Dan ben je aardig, charmant en voorkomend. Een heer. Ik heb een knop waarop ik kan drukken, en dan rolt die show er vanzelf en zeer gestroomlijnd uit, of ik wil of niet. Professioneel, is dan misschien wel de goede kwalificatie. Maar het heeft niets met authenticiteit te maken. Het is niet echt, laat staan welgemeend. En dat mensen dat herhaald niet doorhebben, lees: geen respect kunnen opbrengen voor mijn oorspronkelijke gedrag, dat gaat me op een gegeven moment bijzonder irriteren. Zoals zoveel.

1. Klasjes om vertrouwd te raken met Windows 8, om je te bekwamen in het waterverven, bridgen of handwerken.
2. Wijnproeverijen, kookcursusjes, bloemschikken en een kennismaking met de foxtrot.
3. Iedere avond een duo dat dezelfde klassieke muziek ten gehore brengt, met die overserieuze mensen, blik op belangrijk, die daar dan omheen zitten. Ssst, dan mag je juist weer helemaal niets zeggen, zelfs niet even fluisteren.

Ondertussen kun je buiten in de verte de randen van King George Island zien opdoemen, of vaar je langs ijsbergen met pinguïns en -schotsen met zeehonden of trekt een aantal spuitende walvissen aan je voorbij.

Cruisen is een sociaal gebeuren, daar ben ik van overtuigd. Het heeft heel weinig met reizen te maken, en nog veel minder met ontdekken. Het gaat om socializen, in goed Nederlands: praten, praten, praten.
Mensen. Als je de soort(en) dieper leert kennen, ze bekijkt, beluistert en beschouwt, dan begrijp je ze steeds minder. Of misschien wel steeds beter. In beide gevallen blijf ik hopen dat mijn fascinatie de vele teleurstellingen overwint. Wordt vervolgd.