Nog een paar dagen en dan is het weer zover. De Olympische Spelen, in de winteruitvoering. Dit zal voor u geen nieuws zijn, zo verwacht ik. Het is niet voor niets (…) één van de grootste sportevenementen ter wereld. En er was een tijd, dat (ook) ik daar naar uitkeek. Wie gaan die medailles winnen? Hoeveel kans hebben “wij”? Hoe zien die accommodaties er uit? En de kans om wat meer over het gastland, de steden en de stadions te leren. Misschien wel een smoelenboek van alle deelnemers, met staatjes om het allemaal bij te houden. En zal ik u eens wat zeggen? Het interesseert me eigenlijk helemaal niet(s) meer. En de eerste die dat jammer, zonde en ook heel vervelend vindt, ben ikzelf. Nee, u hoeft geen medelijden te hebben. Alsjeblieft zeg. En noem het vooral ook niet “zuur”. Het zit echt anders in elkaar.
Het heeft allemaal met politiek te maken. En macht, maar dat is feitelijk hetzelfde. Daardoor is de sport volledig ondergesneeuwd. Sterk vervuild, is een betere beschrijving van mijn gedachten. Kan en wil ik juichen voor een overgrote meerderheid van gedrogeerde idioten, die eerder door machthebbers (land, bond, sponsors) zijn gestuurd dan dat ze zich “slechts” hebben gekwalificeerd door jarenlange trainingsarbeid? Nee, sport is één van de sprookjes waar ik niet meer in geloof.
Met iemand als Vladimir Poetin als Keizer aller Werelden is dat er niet beter op geworden. Die man is zo machtig dat hij zelfs gouden medailles kan laten winnen, of afnemen. Híj vaardigt sporters af, en niemand anders. Vliegtuigen, landen, verkiezingen en plakken. Poetin verdeelt en heerst. Hij wikt en beschikt, als de waarachtige vervanger van God op aarde. En hij heeft er geen kerk, laat staan geloof voor nodig. Deze herder heeft zijn geheel eigen parochie. Heel erg knap, ondanks mijn grote afschuw. Zolang er niemand opstaat die nóg slimmer is dan hij, zullen we ermee moeten dealen. Dus dansen we naar zijn pijpen. En dus gaan we gewoon door, doen we alsof er niks aan de hand is. Een paar maanden na de Spelen zijn er de wereldkampioenschappen voetbal in, drie keer raden, Rusland. Het is een wonder.
Maar ik heb er dus geen zin meer in, het is mij wat al te corrupt.
De EO zendt vanavond een veelzeggende documentaire uit over de exploitatie door Noord-Korea van haar eigen burgers. Slaven, die de fondsen beschikbaar moeten stellen voor bijvoorbeeld het kernwapenprogramma van die dikke, kleine rakettenman daar. Desalniettemin doet ook Noord-Korea mee aan deze Spelen. Een schurkennatie pur sang, over de volledige breedte. Als je dan toch nog te pas en te onpas hoort dat sport en politiek niets met elkaar te maken hebben, dat je het absoluut moet scheiden, ja, dan haak ik af. Het is maar een voorbeeld.
Maar mijn afkeer draait niet alleen om politiek en de bijbehorende macht. Het gaat ook om dat eeuwige geklets in de studio. Met al die kenners. Sport is dus al niet meer zuiver en schoon, maar het laatste restje authenticiteit dat er nog in zou kunnen zitten, wordt weg-geanalyseerd. Door mensen die kennelijk per woord worden betaald. Dus: praten, praten, praten. Dat wordt gevolgd door – ook al heb je verloren – lachen en vieren, in het niet te vermijden Holland Heineken House. Wat een feest!
Hao Ting Oh tegen Jukka Pailomonen, en dat op – pakweg – de 1.500 meter schaatsen op de langebaan. “Als hij maar niet te snel van start is gegaan. Dat ga je bekopen aan het eind van de rit.” “En jij, Hein, wat kun jij zeggen over pap in de benen?” Of: 1.20.08 met een rondje van 33.
Ik kan er niet meer tegen.
Ondertussen nadert het Olympische ijshockey een hal verderop zijn ontknoping. Maar dat krijgt niemand in Nederland mee.
Het zij zo. Laat (me) maar. Toch zet ik me voor dertien minuten helemaal schrap, nog eenmaal. Niemand mag mij storen, sluit ramen en deuren. Kramer op de 10.000 meter. Mijn Poetin, wat neem ik die race serieus. En wat ga ik dat spannend vinden! Sven the man. Nog één keer, rondetijden noteren. Dus, voor die ene en laatste afstand: Let the games begin!
Ton Westphal + No Nonsense ++ 