Een nieuw jaar. Een nieuwe week. En een nieuwe blog. Maar ik was nog niet klaar met ‘even terugkijken’.
Politiek, sport en privé. Maar we hebben ook nog No Nonsense Consultancy en No Nonsense Mediation. How about that? Voor het hoofdstukje werving en selectie heb ik vorig jaar de knop omgedraaid. Van vol vooruit tot ruststand. Ik ben van de afdeling “Zeg nooit nooit”, maar de reguliere W&S zal ik niet meer oppakken. De titel van een alleszeggende blog die ik nog moet schrijven, heb ik al wel: “De laatste kandidaat”. Binnenkort in dit theater. Werelden van verschil – ook hier zo’n ravijn, dat zo typerend is voor deze tijden – tussen de mensen die voor en na, pakweg, 1980 zijn geboren, en dan neem ik het ruim. Want misschien valt die cesuur al wel in 1970, zoals door mij ook eerder vastgesteld. Ik heb er al vaker over geschreven, hier en op mijn zakelijke site: nnc.nl.
Dat betekent allemaal niet dat in Valkenswaard op de Lentenier de lichten uit gaan. Ik blijf betrokken. Bij mensen en bedrijven. Bij ondernemers vooral. Luisteren en daar iets van vinden, dat zal niet veranderen. Dat kan ook zijn waarde bewijzen bij mediation. Daar neem ik allemaal geen afstand van.
Dan nu ‘verder’. Kijkend naar 2019 ben ik pessimistisch. Dat spijt mij. Zo komen we vanzelf bij de machtigste man op aarde uit: Donald Trump. Ik had hem de vorige keer al aangekondigd. Dit is de man die de wereld gaat opblazen. De manier waarop, daar ben ik nog niet helemaal uit. Eerder heb ik zo ongeveer uitgesloten dat dat met het gooien van bommen gepaard zou gaan, maar daar kom ik op terug. Ik ben niet meer zo zeker dienaangaande. Actie en reactie. De geschiedenis laat akelige parallellen zien, en een kat in het nauw maakt rare sprongen. Dat laatste is een zekerheidje.
Wáár blijft Peter Mueller? Komt er nog wat van?
Poetin heeft zijn overzeese vriend letterlijk en figuurlijk bij zijn ballen. Die kan doen en laten wat hij wil. Dat benauwt mij in bijzondere mate. Europa is geen enkele partij, ook hier niet. Ook zoiets, Europa. Ook al eerder opgeschreven, vele keren. Daarvoor hoef je alleen maar mijn reisverhalen na te lezen, over de rafelige randen bijvoorbeeld. Wij zijn hier slechts een geografisch werelddeel, voor de rest niks niemendal. Geen eenheid, geen verbinding, geen kracht. En geen idee. Wél: een verzameling van 500 miljoen consumenten. Verslaafd en ziekelijk afhankelijk op ieder gebied, zonder enige toekomst. Wie de jeugd heeft, hééft die toekomst. Als je geen jeugd hebt omdat die niet is opgevoed, verkeerd en/of onvoldoende onderwijs heeft gehad, slecht is begeleid, veronachtzaamd wordt en uit zichzelf alleen maar snelle bevrediging van iedere prikkel najaagt, tel dan (on-)gerust je winst uit.
Deze blog is voor mij, samen met het stukje dat hier de vorige keer is aangehaald, iconisch voor het afgelopen jaar: AFREKENEN EN VERNIEUWEN II. “Al die leugens, de corruptie, inertie, dreiging, verslaving en het dikke ik.”
Integratie is een ideaal uit vervlogen tijden. Verharding all over the place. Onvriendelijkheid werd niet meer luisteren en is doorgeslagen naar verwerping, vervolgens heftige afkeuring, dus agressie en uiteindelijk moord en doodslag (daar is-ie weer: letterlijk en figuurlijk). Kijk om je heen en je ziet en je hoort en je leest dat alle ethisch/maatschappelijke grenzen weg zijn. Wat is goed en wat is slecht? Als we nog even bij de spreekwoorden en gezegdes blijven, dan is dit wel een verontrustende: “Het moet niet gekker worden”.
Maar het wordt in dit jaar toch echt alleen nog maar gekker. Sorry.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 