Leuke dingen. Gewoon, even iets leuks in plaats van de kommer en kwel in de wereld om ons heen. Dus heb ik eens nagedacht over een mooi onderwerp, uit eigen kennis en ervaring. Want we gaan hier natuurlijk niks verzinnen. Misschien is het voor u – als relatieve buitenstaander – minder “leuk”, maar dan zeker wel optimistisch en positief. Bedrijfsherinneringen, die categorie.
Het zal zo’n 25 jaar geleden zijn. Ik deed toen veel binnen een nichemarkt, die nauw verweven is met de nationale energiewereld. Dat waren, en zijn soms nog altijd, technische handelsomgevingen. Verkoop, logistiek, technisch advies. Tot mijn opdrachtgevers mocht ik zo’n beetje alle betekenisvolle leveranciers rekenen. Dan moet je goed opletten in relatie tot dat zware begrip ‘conflict of interest’, maar dat is iets waar je vooral jezelf op moet beoordelen. Een beetje integer bestaat niet, met dank aan Ien Dales. Als je weet wat je doet, en als dat exclusief in het belang van opdrachtgever én kandidaat is, dan is er niets aan de hand. Alleen maar winnaars. Nee, ik heb nooit iemand weggehaald bij een opdrachtgever. En nee, ik heb ook nooit iemand die ergens weg moest om die reden dan maar bij een andere opdrachtgever gestald. Bijvoorbeeld om op die manier een kostbare en vervelende ontslagprocedure te voorkomen. Want ik doe niet aan dubbele courtage. Bovendien, ieder wereldje is klein. Dus als je als werknemer ergens door het ijs zakt, dan zal dat wel een reden hebben en ik wil mijn andere Relatie in dezelfde branche daar natuurlijk niet mee opzadelen. Ik handel niet in rugzakjes.
Maar we zouden het leuk houden. Daar gaat-ie. Eén van mijn opdrachtgevers van het eerste uur in die professionele wereld van energie, had al vele jaren zoiets als een eenmansbedrijf. Dan werken er vaak ook een paar leden van de familie mee. Ooit ging deze ondernemer zelf de boer op. Van deur naar deur, met een grijpvoorraad achter in de auto. Totdat hij plotseling (plotseling?) de grootste en belangrijkste beurzen bezocht. Niet als klant, maar als leverancier. Hij was er prominent aanwezig. Amsterdam, Utrecht. Ooit kleinschalig, provinciaal, in een dorp waarvan niemand wist waar het lag. Maar nu werd er naar hém gekeken. Hoe doet-ie dat?
Ik had al verteld dat het om een nichemarkt ging. Dus iedereen kent iedereen. En ook iedereen bezoekt die beurzen. De meesten lopen dan door de drukke gangen te schuifelen (toen was het persoonlijk bezoeken van een beurs nog van belang), maar mijn opdrachtgever was er inmiddels steevast en spraakmakend vertegenwoordigd. Een gevestigde naam, op een kekke stand met goede mensen. Niks kijken naar anderen, hij had zelf de markt wat te vertellen. En hij had ook het nodige in de aanbieding.
Zo kwam één van zijn grootste concullega’s bij hem langs. Die was zelf niet op de beurs vertegenwoordigd. Immers: te groot, te duur, is dat wel wat voor ons? “Daar zijn we toch te klein voor.” Hij deed een paar stapjes naar achteren, en keek vol bewondering maar ook met veel respect naar de presentatie van bedrijf, producten en natuurlijk, laten we zeggen, de personele aanwezigheid. Hij snapte er niets van.
Deze ondernemer was ook een slimme vent, dus hij vroeg aan mijn glunderende opdrachtgever hoe hij dat toch allemaal, op zo’n betrekkelijk korte tijd voor elkaar had gebokst. Een naam in de markt, deze beursaanwezigheid… Hij kwam hem werkelijk overal tegen! Het ging hem overduidelijk naar den vleze. En nu begin ík weer te glunderen, want dit is één van de mooiste complimenten die ik in dertig jaar No Nonsense Consultancy heb gekregen. De standhouder haalde een visitekaartje uit zijn binnenzak tevoorschijn, en overhandigde dat aan zijn bezoek. En hij zei erbij: “Het is geen geheim. Het is ook geen toeval, of hogere wiskunde. Je moet gewoon de beste mensen weten te vinden. En daar heb ik hém voor gevonden!”
Dat kaartje staat hieronder 😊.
Ton Westphal + No Nonsense ++ 
Dat waren nog eens tijden.
LikeGeliked door 1 persoon