EIGENWIJS EN DOMINANT

Hij had alles mee. Deze kandidaat was boven komen drijven uit de vele respons op een uitgebreide internetcampagne. En zo’n stapel sollicitanten was in dit geval heel begrijpelijk. Zo’n leuke vacature! Een commerciële managementpositie, maar voorzichtig beginnen. Geen opgelegde druk, trek er gerust een paar jaar voor uit. Meelopen, inwerken, plannen maken en die samen met je team uitvoeren. Voorop durven lopen, oftewel initiatieven ontplooien. Dat wel, natuurlijk. Laten zien wat je kunt. Op je bek gaan, maar daar leer je van. Gewoon weer opstaan, want dat overkomt je op die manier geen volgende keer. Omstandigheden om te kunnen groeien, op ieder gebied.

En hij wilde graag. Deze knaap bekte ook nog eens goed, uitstraling en iets van persoonlijkheid. Vlot en communicatief. Qua theoretische achtergrond legde hij minder gewicht in de schaal. Maar daar kon aan worden gewerkt, een gezamenlijke inspanning. Faciliteren en begeleiden. Coachen. Sturen. Gericht zijn op de doelen die je wilt bereiken. Iedere dag.

We hebben een persoonlijkheidsonderzoek gedaan, en de uitkomsten daarvan bevestigden wat we al wisten en dachten. Zoals het hoort, dus. Alle seinen op groen. Aan beide kanten gingen ze niet voor salaris en beloning, maar voor inhoud en perspectief. De man is in volle, wederzijdse overtuiging aangenomen.

En toen? Daar zou een boek over kunnen worden geschreven, maar ik moet het hier betrekkelijk kort houden. Eenmaal in zijn gedroomde functie dacht hij het het wel even te kunnen gaan maken. Met de nadruk op even, wat voor hem vooral ook ‘snel, snel, snel’ betekende. Dat bleek niet alleen op de zaak, maar ook thuis. Die stabiele relatie was kennelijk helemaal niet zo evenwichtig. Zo’n verstandige vrouw, waar hij ook zo veel aan had. Een echte partner, op ieder gebied. Kunnen spiegelen. Zij hield hem in balans, en tot nu toe ook bij de les. Over “les” gesproken, de eerste opleidingsmijlpaal werd succesvol bereikt. Maar het vervolgtraject, dat wist hij eigenlijk nog niet zo zeker. Drukke baan, en problemen thuis. En zoals iedereen weet: van uitstel komt afstel.

Diezelfde knaap ging zich langzamerhand afzetten tegen de meest volwassen mensen binnen de organisatie. En nieuwe verkopers die mede door hem waren aangenomen, werden al direct na hun eerste week gekleineerd. Of zij wel wisten wie de baas was? Die ander was maar een accountmanager, en hij de salesmanager. Toch? Ondertussen kwam ik hem bij een bezoek kussend op de trap tegen, een vrouwelijke leverancier. Spontaan, nieuwe generatie. Toch?

Met het formuleren van zakelijke doelstellingen had hij steeds meer moeite. Tussen de bedrijven door vertelde hij dat zijn mooie oldtimer, zijn passie en troetelkind, was verkocht. “Het kost toch allemaal geld.” Gevraagd naar zijn gedachten over de salarisontwikkeling binnen zijn groep, bleven de antwoorden uit. Iets van inflatie en landelijke cijfers waren hem onbekend. Kijk dat nou eens na, bijvoorbeeld gewoon op internet, en kom volgende week dan met een idee, een voorzet, iets waar we over kunnen praten. Maar er kwam niets meer. Dit jonge en enthousiaste talent bleef steken als een handkar in de modder.

Als het binnen dan niet zo goed gaat, misschien een dip, denk ook aan de privésituatie, dan is een wat andere (tijdelijke) invulling van zijn functie misschien wel opportuun? Wat meer naar buiten, klanten en markten beter leren kennen. Je op locatie verdiepen in de doelgroepen. Meer contacten opdoen, je gezicht laten zien. Maar dat voelde hij als een belediging. Hij ging toch zeker niet de rol van “een gewone accountmanager” spelen. En: dan hebben jullie mij op valse gronden binnengehaald. Als ik geen leiding mag geven en dan maar naar buiten moet, dan zoeken jullie helemaal geen manager maar een ordinaire verkoper!

Nee, hij was veel beter. Dit drama heeft een jaar of zo geduurd, en na een beloftevolle start is er niets van terechtgekomen. Urenlange gesprekken in het kader van begeleiding en betrokkenheid. Zinloos. Ik herinner me dat ik in Midden-Engeland, op een strak schema onderweg uit Ierland naar de ferry van P&O in Hull, de auto toch maar even een smal en kronkelig landweggetje in heb gereden. Tussen honderden schapen de do’s en de don’ts besproken. Hij begreep het. Maar deed de don’ts.

Dat heet eigenwijs en dominant. Tel daar gebrek aan richting bij op, en het resultaat was geen droombaan meer. Zijn droomvrouw was kort daarvoor al vertrokken. Nu restte het alleen zijn. Helemaal alleen. En die oldtimer was ook al weg. Verdorie, en dat meen ik heel oprecht.

Ik zie op LinkedIn dat hij tegenwoordig accountmanager is. Al jaren. Maar niet bij steeds dezelfde werkgever. Het wisselt nogal. In de knop gebroken, omdat hij alles beter wist, en waarschijnlijk weet.