GRATIS EN VOOR NIKS

De communicatie liep hoog op.

Ik had niet alleen een mooie, maar vooral ook een responderende personeelsadvertentietekst gemaakt. Dan draait het om een paar belangrijke zaken, zodat je relatief eenvoudig gevonden kunt worden door allerlei zoekmachines en zoekwoorden en zoekbegrippen en nog meer. Dat weet iedereen, daarom is het ook zo’n vreselijke eenheidsworst die je wordt opgediend op vacaturesites, eh, sorry: jobboards. Dat is er allemaal niet beter op geworden sinds de advertenties in gedrukte vorm, zeg maar gerust de krant en bijvoorbeeld de oude, vertrouwde Intermediair, ‘weekblad voor hoogopgeleiden’. Ik heb het even nagekeken, en Wikipedia laat de sentimenten hoog oplopen:

Intermediair was een gratis Nederlands weekblad voor hoogopgeleiden. Sinds 2018 is Intermediair alleen nog als website beschikbaar. Het blad werd in 1965 opgericht door Lo de Gruyter en L. Aardenburg en was gratis voor in Nederland woonachtige personen met een voltooide hbo- of academische opleiding tot 45 jaar.

Dat kun je dan allemaal wel hopeloos ouderwets vinden, maar je had wel, pats/boem, meteen de doelgroep in beeld. HBO+ en tot 45 jaar. Je wist tot wie je je richtte, en No Nonsense Consultancy betaalde daar toen graag de prijs voor. Oei, wat schrijf ik nou toch weer op. Dat is leeftijdsdiscriminatie! En het is ook niet zo “inclusief”. Hoe dan ook, betrekkelijk weinig vervuiling, omdat mensen op een ander opleidingsniveau je advertentie überhaupt niet konden vinden (…), en dus ook niet in verleiding werden gebracht om een kansloze sollicitatie de deur uit te doen.

Dat is allemaal anders geworden. Maar niet beter. Omdat iedereen denkt te weten hoe het werkt op die vacaturesites, doet iedereen hetzelfde. Met dezelfde functietitels – want daar wordt op gezocht – zodat kreten als engineer, sales, administratief en accountmanager de menu’s domineren. Eet smakelijk, als kandidaat. Want een beetje kandidaat laat zich liever niet in dat soort hokjes en categorieën duwen. Die wil heel andere “boxes aantikken”, maar die zijn te exclusief, worden niet gevonden en daarom ook niet aangeboden. Je zult je schikken in het format. Eenheidsworst voor kandidaat en opdrachtgever. Doe het er maar mee.

Omdat ik niet iemand ben van en voor de hokjes – ik kleur al sinds de lagere school, de tweede klas om precies te zijn (excuus, groep vier), buiten de lijntjes – , probeer ik het in ieder geval wat anders te doen. Dat is nog een hele uitdaging, tegenwoordig. Maar het levert wel op. Soms moet je daarvoor een beetje ruzie maken met die sites, want ‘anders’ is meteen ook lastig, moeilijk, raar, ongewoon en vooral ‘doen we niet’. Kost tijd. En het moet snel. Huh? Voor een baan en een organisatie waarin je misschien wel de komende vijf tot tien jaar iedere dag gaat werken? Mag je daar misschien niet wat langer over nadenken? En vooral beter naar op zoek gaan? Ik verklap jullie het eenvoudige antwoord: “nee”. Zonder onderscheidende moeite onmogelijk. Het verklaart een boel.

Toch houd ik me niet daaraan en dus verschijnen er via NNC “andere” vacatureteksten. Niet meer zoveel als enkele jaren geleden, omdat ik er ook niet meer zoveel zin in heb. Maar er zijn uitzonderingen, enkelstuks, die me nog altijd sterk motiveren en betrokken houden. Maar wat bedoel je hierboven dan met ‘de communicatie liep hoog op’?

Het bleek dat op Indeed, dat is by far de meest gebruikte en relatief ook best presterende site voor vacatures, niet alleen mijn vacaturetekst was geplaatst, maar voor dezelfde vacature bij hetzelfde bedrijf ook nog een andere. Zo’n standaard ding, waarbij in alle gebruikelijke stijl- en grammaticakuilen was gevallen. Daarnaast waren ook de categorieën niet goed gekozen. En die stond doodleuk naast de mijne, waar we toch voor hadden betaald? Dat heet daar trouwens sponsoren. Alles is anders (maar niet heus). Wie had dat gedaan? Daar ging het over, want niemand was zich van enig kwaad bewust. De baas geloofde het niet, en was niet alleen boos maar ook teleurgesteld in zijn medewerkers. Iemand had op knoppen zitten drukken en zelfs een advertentie gepubliceerd, maar durfde gezien de ontstane reuring daar niet voor uit te komen.

Want als je als goede kandidaat wilt solliciteren omdat functietitel, omschrijving en de schets van de organisatie je eindelijk een keer aanspreken, maar je ziet meteen daarnaast dezelfde smakeloze eenheidsworst binnen dezelfde club verschijnen, wat denk je dan? Dat is op z’n minst ruis, en in ieder geval inconsistent. Het past niet. Je wordt op het verkeerde been gezet en haakt af.

Onderzoek wees uit dat die foute vacaturetekst nota bene gratis was geplaatst. Er bestond geen opdrachtbevestiging, laat staan een factuur. Wie o wie? Wat heeft dat sponsoren dan nog voor zin? Nog even verder kijken wees uit dat Indeed het zelf had gedaan. Maar toen was het kwaad al geschied. Niet alleen markttechnisch, maar ook intern.

Aantallen, snelle handel, niet alleen in vacatures maar ook in kandidaten, voor Indeed. Want je kunt pas reageren als je bent ingelogd. Dus, je plaatst als werkgever zorgvuldig en volgens de regelen der kunst een personeelsadvertentie, je betaalt de vaak dikke plaatsingskosten daarvoor en de Indeed-robot schoffelt daar zonder dat je het weet dwars doorheen. Die haalt waar dan ook online vacatureteksten vandaan, vaak is dat de eigen website van de werkgever, denk aan de veel voorkomende Werken bij-sites waar vacatures heel anders kunnen zijn vormgegeven dan wel om andere redenen zijn geplaatst, en publiceert die zonder enige kennisgeving 1-op-1 (ook) op Indeed. Gratis en voor niks, maar met potentieel veel schade tot gevolg.

Kwaliteit wordt weggedrukt door aantallen, scores in cijfers. In plaats van maatwerk op persoon en organisatie. Dat laatste heet dan weer ‘old school’. Heel erg old school.

Naschrift. Ter voorkoming van misverstanden, dit was een gebeurtenis van ongeveer een jaar geleden. Maar Indeed hanteert nog altijd die praktijken.